37.

Zayn POV

Toen ik binnen ging, zag ik haar liggen. Haar ogen waren nog steeds gesloten. Meteen werd ik overspoeld door teleurstelling, ik had haar al zolang niet meer horen spreken en zien bewegen. Haar ouders waren er nog niet, ze zouden elk moment wel komen. Zoals altijd ging ik naast haar zitten en nam haar hand vast.

Ik vertelde haar altijd in geuren en kleuren wat ik zoal had meegemaakt. Ik had geen flauw idee of ze mij kon horen, maar de dokter zei dat praten tegen haar goed was voor haar. In het begin vond ik het moeilijk om te praten tegen iemand die niet reageerde, het leek alsof ik eerder tegen de muren praatte dan tegen haar, maar uiteindelijk werd ik het wel gewoon. Soms was het ook wel fijn om tegen iemand te praten die niet reageert, ze heeft namelijk nooit onmiddelijk een oordeel klaar. Ik had ondertussen al mijn heel levensverhaal tegen haar gezegd. Sommige dagen wist ik gewoon niet wat te zeggen, dus dan zong ik zachtjes voor haar of liet ik een liedje horen via mijn iPod. Het maakte mij niet echt veel uit wat ik die dag in het ziekenhuis had gedaan, het voornaamste was dat ik bij haar was geweest en haar even had gezien, dat maakte mijn hele dag goed.

'Vandaag belde je moeder mij wakker,' begon ik mijn verhaal. Ik moest al meteen lachen toen ik er aan terugdacht. 'Ze belde om te zeggen dat je al wakker bent geweest,' vervolgde ik mijn verhaal. Ondertussen speelde ik wat met haar vingers. 'Ze zei dat ik namiddag even mocht langskomen. Nu ja, je kent mij, he. Als ik moet wachten, verveel ik mij nogal gauw,' ging ik lachend verder. 'Dus ehm, besloot ik maar eens mijn appartement schoon te maken. Het was eigenlijk wel nodig.' Plots stopte ik met praten. Ik voelde dat haar vingers lichtjes bewogen. Meteen keek ik op. 'Stephanie?' vroeg ik. Geen reactie. 'Als je dit hoort, zou je dan even in mijn hand kunnen knijpen?' vroeg ik, waarna ik mijn handen toen zo stil mogelijk hield om elke beweging te kunnen waarnemen. Weer geen reactie. Ik zuchtte. Plots voelde ik het weer. Ze kneep lichtjes in mijn hand. Met grote ogen keek ik haar aan. Haar ogen bleven gesloten, maar ik wist zeker dat ze wilde reageren. Ik drukte meteen op het knopje en wachtte tot er een dokter zou langskomen.