36.

Zayn Malik

De komende vier weken was ik elke dag bij Stephanie langs geweest. Ze ging al aardig vooruit. Haar wangen waren minder ingevallen en hadden al wat meer kleur gekregen. Ook had ze twee dagen geleden eens een teken van leven gegeven, ze had namelijk heel lichtjes in mijn hand geknepen. De dokters zeiden dat het niet lang meer zou duren voordat ze weer bij bewustzijn zou komen.

'Hallo?' zei ik nog half slapend. Wie belde er mij nu om half 9 's ochtends wakker? 'Hey, Zayn. Sorry als ik je wakker hebt gemaakt, maar ik heb fantastisch nieuws!' Ik herkende de stem van Stephanie haar moeder. Meteen ging ik rechtop in bed zitten en hield de telefoon wat beter vast. 'Wat is er?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Stephanie is vanochtend een kwartiertje bij bewustzijn geweest!' zei ze. Je kon de blijdschap in haar stem horen. Een glimlach kwam op mijn gezicht. 'Echt?' vroeg ik ongelovig. 'Ja! Je kan als je wil namiddag even naar het ziekenhuis komen, maar het is niet zeker of ze dan wakker is, ze is namelijk maar heel even wakker geweest,' zei ze. 'Ok, dat is goed. Bedankt om te bellen!' zei ik. 'Dat is graag gedaan, dag Zayn,' zei ze nog en ze hing op. Even bleef ik als een halve idioot met de telefoon tegen mijn oor gedrukt zitten, tot ik door had dat het gesprek al even was afgelopen. Op dit moment kon ik echt gaan schreeuwen van blijdschap!

In de tussentijd tot ik naar het ziekenhuis mocht, wist ik niet wat te doen, dus besloot ik maar wat op te ruimen. Het was eigenlijk wel eens hoog tijd om dat nog eens te doen. Er lagen papiertjes, blikjes, pizzadoze en nog wat andere spullen verspreid over de vloer van de woonkamer. Dat was na een halfuurtje opgeruimd, dus veel tijd was er nog niet veel voorbijgegaan. Ik stofzuigde de vloer, maakte de wasmand leeg, deed een hoop was in de wasmachine en deed de afwas... Kortom, ik was een echte poetsman geworden. Tot mijn verbazing ging de tijd supersnel om, en daar was ik dan ook heel blij mee. Hoe meer tijd er verstreek, hoe minder lang dat ik moest wachten om te vertrekken.

Toen het eindelijk zover was dat ik mocht vertrekken, ging ik bijna dood van de zenuwen. Een deel van mij hoopte dat ze wakker zou zijn, maar een ander deel hoopte eigenlijk dat ze niet wakker was, zodat ik nog kon nadenken over wat ik zou zeggen. Daar had ik namelijk nog niet over nagedacht...