039 Fay lè Animalia

Ik wordt wakker van een zachte wind in mijn gezicht. Wacht eens, WIND IN MIJN GEZICHT? IK SLIEP TOCH IN DE STAL! Geschrokken open ik me ogen en zie dat ik op een of anderen manier op een eiland terecht ben gekomen. Een luide gil verlaat mijn mond en van schrik tuimel ik naar achter waardoor ik boven op Elvyne beland. Ze duwt me weg en probeert weer verder te slapen maar ik schud haar wild wakker. ‘Elvyne kom is overeind’ ‘Laat me met rust Fay ik probeer te slapen’ mompelt ze zachtjes. Ik schud haar weer door elkaar. Waardoor ze toch maar overeind gaat zitten en haar ogen opent. Opnieuw klinkt er een luiden gil alleen dit keer uit Elvyne haar mond. ‘We zitten op een eiland’ gil ik naar haar. ‘Maar hoe, wat’ stottert ze. ‘Weet ik veel’ zucht ik een beetje verveeld. Ik begin een beetje heen en weer te ijsberen terwijl Elvyne nog steeds als verstijft op de grond zit. 'EEN EILAND!,' hoor ik ineens achter me vandaan komen en ik zie dat Aine zit te gillen,'ja zover waren wij nu ook wel weer, dat we op een eiland zitten,' zucht Elvyne. Ik kijk ze allebei een beetje geïrriteerd aan en zucht weer zachtjes ‘En wat gaan we nu doen’ Ik kijk ze allebei vragend aan maar niemand lijkt echt een goed idee te hebben. Na de hele dag na te denken breekt de middag al aan en besluiten we maar om wat eten te zoeken en een klein hutje te maken op in de overnachten. Hoe zijn we hier in hemelsnaam terecht gekomen? En hoe moeten we weer weg?

Als de nacht aan breekt gaan we allemaal in het hutje liggen. Het is een beetje klein maar het is alsnog beter als dan zo op het strand te slapen. Ik loop een beetje naar de sterren te staren als er op eens een vrouw voor ons verschijnt en ik slaak een gil. Ik zie Aine en stok pakken en ze gaat voor haar staan. Een beetje angstig kijk ik toe naar het tafareel. 'Wat heeft dit te betekenen, ga weg en laat ons weer naar huis gaan!' zeg Aine streng en zelfverzekerd, de vrouw steek haar hand uit en de stok breekt, verbaasd zie ik Aine naar de stok kijken en ik hoor de vrouw niet veel later lachen. 'rustig aan, ik wauw even kijken hoe het met je vriendinnen en jou ging' 'KEN JIJ HAAR!?,' gil ik dan tegen Aine, die vrouw jaagt me echt angst aan. Ik wil weer gaan gillen maar Elvyne houd haar hand voor mijn mond,'wat heeft dit te betekenen Aine?,' vraagt Elvyne streng,'geen idee, gisteren las ik in het boek en, ONEE HET BOEK!,' schreeuw ze ,'zoek je dit soms?,' de vrouw houd het boek omhoog, ze begint hard te lachen en dan worden we meegenomen door een soort draaikolk, we gillen en schreeuwen nu alle drie, we horen in de draaikolk en horen de lach van de vrouw galmen, dan word alles zwart, en zuigt de draaikolk ons verder naar een nieuwe bestemming.
Als ik weer met een bonkend hoofd wakker word uit deze vreselijke droom, rek ik me langzaam uit. Ik kijk om me heen en zie dat ik midden in een jungle lig. Een gilletje verlaat weer mijn mond en ik zie dat de vrouw voor me nog steeds lachend staat toe te kijken. Ik word nu gewoon echt naar huis. ‘Breng ons gewoon naar huis’ schreeuw ik tegen de vrouw. Ik zie Aine en Elvyne me verbaast aankijken maar de vrouw blijft gewoon vrolijk doorlachen. Nu begin ik echt te koken van woeden en ik spring over eind. Met een sneltrein vaart ren ik op haar af maar als ik eenmaal daar aangekomen ben ren ik dwars door haar heen. Ik kijk even verbaast en schreeuw ‘Laat ons met rust naar haar’ de vrouw lijkt dit alleen maar grappiger te vinden en begint nog harder te lachen. Ik trek mijn knieën naar me toe, houd mijn handen voor mijn oren en knijp mijn ogen stevig dicht. Ik wil dit gewoon niet meer, ik wil weg, terug naar het oude vertrouwde weeshuis. Gewoon weer mezelf zijn, dat altijd vrolijke meisje dat niet kapot te krijgen was. Maar dit sloopt me gewoon, ik kan niet langer meer aan. Nog even en ik klap gewoon letterlijk uit elkaar. Wat heb ik voor een leven. Waarom ik, heb ik ooit iets verkeerd gedaan? En ik voel de eerste traan al over mijn gezicht rollen.