184. || Rainbows ||

"Hoe kun je dat zo zeker weten?" mijn stem was een en al onzekerheid. En dat was duidelijk te horen ook. Ze zuchtte. "Dat weet ik niet. Maar het moet gewoon. Ik heb een afspraak met God gemaakt toen mijn opa overleed." zei ze en keek me met een speelse glimlach aan. Benieuwd keek ik op. Nu moest ik weten wat die afspraak was ook. "Mijn opa overleed, mijn moeders leven stortte in, en ik kon het niet allemaal even goed aan. Toen heb ik met God afgesproken dat hij nooit meer iemand die ik ken laat overlijden. Omdat ik dat soort dingen gewoon heel slecht kan verwerken. Als God wel iemand vermoord, dan kom ik hoogst persoonlijk naar de hemel om God een kopje kleiner te maken." zei ze en balde haar vuist. Ik grinnikte. Ze had humor, én pit. I like her.
"Dankje." bedankte ik haar oprecht. Ze keek me verward aan.
"Dat je Justin hebt leren kennen." legde ik uit. Ze lachte even met me. Daarna werd het weer stil. Niet awkward of zo. Nee, gewoon stil.
Het was al laat. En omdat Daan me ervan had overtuigd dat er niks met Justin kon gebeuren, viel ik tegen haar schouder aan in slaap. Ik sliep niet rustig, maar ik sliep tenminste.

"Halloooo luitjes!" elke andere stem had ik genegeerd, maar deze stem, die ik herkende uit duizenden, liet me overeind schieten van mijn slaappositie. "Je leeft!" riep ik opgetogen en stond op om Justin helemaal plat te knuffelen. "Hmmm, nee eigenlijk ben ik een zombie." zei hij bedenkelijk en ik grinnikte om de grap. Ik liet hem los en bekeek zijn been. Hij had drukverband om en liep met twee krukken. Wat hadden wij toch!? Eerst ik, nu hij...
"Ik zei het toch." hoorde ik Daniëlle achter me. Justin en ik keken haar aan. Ik grijnzend, en Justin verward.