182. || Rainbows ||

Ik ging liggen op de bank in de wachtkamer. Het was al laat. En al probeerde ik wat slaap te vatten, door feit dat Justin elk moment zou kunnen sterven, lukte het me niet.
Ik pakte mijn Iphone. We waren immers in het ziekenhuis, en ik had beloofd Daniëlle te bellen als we er waren. Ik zocht in mijn broekzak. Daar vond ik een klein miezerig papiertje met een paar nummertjes erop gekrabbeld. Ik sloeg het nummer op in mijn Iphone en belde het meteen. Ik haalde nog trillerig adem, van nervositeit, voor er werd opgenomen.
"Hallo, met Daan?"
"Hey, Tis Niall." zei ik met een stuk minder vrolijke stem dan die van Daniëlle. Ze was even stil. "Ik kom die kant op. Wacht even, ik zit nu op het toilet bij dans, moet ff melden dat ik ziek ben ofzo. Zie je daar." zei ze snel en hing op. Overrompeld keek ik naar mijn telefoon. Dat waren details die ik niet had hoeven weten... Agh, ze komt hierheen. Dan heb ik in ieder geval iemand om mee te praten. Al kende ik haar pas net, ik vond haar nu al aardig. Vooral omdat ze me geholpen heeft.
Ik liet mijn mobiel op de grond vallen, keek er niet meer naar om en ging in een bolletje op de bank liggen. Kill me now please.

Niet heel veel later werd het hele ziekenhuis gevuld met luid lawaai. Door de glazen wanden van de wachtkamer keek ik naar de gang. Het geluid werd nog luider. Twee mannen sleurden een paniekerig lang meisje met bruin kroeshaar mee. "Nee, ik ben niet gek! Ik zoek een kleine kabouter genaamd Niall!" riep ze en probeerde los te komen. Ik sprong op, rende naar de deur de gang op. "Daniëlle!" riep ik. De mannen liepen door, maar Daniëlle keek om. Ze freakte helemaal toen ze me zag.