181. || Rainbows ||

Een ambulance kwam aan geracet en stopte bij ons. De deuren gingen open en een brancard kwam eruit gerold. Drie mannen tilden Justin op en legden hem op de brancard. "Alsje h-et maar l-aat." zei Justin nog tegen me. Ik keek naar Daniëlle. Zou ze mee gaan?"
"Mijn nummer vind je in je broekzak. Bel me maar zodra jullie er zijn." zegt ze met een 'het komt wel goed'- blik in haar ogen. Ik knikte. Had geen tijd om me te bedenken wanneer ze dat in mijn broekzak heeft gestopt, want de ambulance wil vertrekken. En als ik snel ben ingestapt rijd hij dan ook meteen met loeiende sirenes weg. Alles schommelt en ik hou Justin's hand stevig vast terwijl ik hem in zijn oor fluister hoe geweldig hij wel niet is. Dat ik alles zal doen om hem te helpen en dat die Marvin een klootzak is.

In het ziekenhuis nemen ze Justin mee. De kogel zit, hoogstwaarschijnlijk nog in zijn been. Een groot nadeel. Maar heeft geen bot, of slagader geraakt, een voordeel. Ze brengen Justin meteen weg, en er word me verboden mee te gaan. Ik jammerde nog wat, maar nam er toen genoegen mee en zag Justin wegrijden. In de wachtkamer bleef ik wachten. Waarom moest dit nou net óns overkomen?!
Waarom kon Justin niet gewoon pirri-pirri gaan halen, zónder gestoorde types aan te trekken?!
Over gestoorde types gesproken, waar was die Marvin nu eigenlijk? Vast hard weg gehold. Zei Junior. En ik was het met hem eens. Wat een lafaard was die man eigenlijk. Oh my god, en hij werkte bij de politie?! Dat kan niet gezond zijn... Weer een wijze les geleerd, vertrouw de politie voor geen meter.
Anders word je in je been geschoten, en kom je een aardig meisje tegen die Daniëlle heet.
Oké, nee misschien dat net niet.