10. Nineteen, twenty, I don't know!

Ik keek Taylor aan. "Taylors new girlfriend?"
Hij knikte. "Ja, ik denk dat die zoen in de discotheek de doorslag heeft gegeven. En aangezien ik nu wel heel vaak hier ben, trekken mensen snel conclusies. Maar geef toe, als je van niets weet ziet het er inderdaad zo uit."
"Ja, mijn moeder denkt ook dat we iets hebben. Ik moet er niet aan denken." Ik beet op mijn onderlip. Taylor moest eens weten hoe verliefd ik - nogsteeds - op hem was.
"Hmm. Maar, hoe vind je het?"
"Wat?"
"Je eerste bericht online, over je rol."
Ik glimlachte. "Wel gaaf eigenlijk. Ik had niet gedacht dat dat ooit nog eens zou gebeuren. I mean, ik, in een film. Nee, het hoogste waar ik ooit aan gedacht had was de hoofdrol in een schoolmusical, maar zelfs daarvoor werd ik afgewezen."
Ik keek Taylor aan. "Je weet niet eens hoe ik acteer. Straks kán ik die rol helemaal niet spelen omdat ik er veel te slecht voor ben!"
Taylor zuchtte. "Nogmaals, ik vertrouw erop dat je het kunt. Zo moeilijk is het niet, en het is ook niet een al te grote rol, alleen wel belangrijk voor het verhaal. Maar, als je zo aan jezelf twijfelt, wil ik wel oefenen."
"Sure. Alsof je dat filmscript in je tas hebt zitten of zo."
"Nou, eigenlijk wel ja." Taylor pakte zijn tas, waar hij een bundel papieren uithaalde. Op de voorkant stond groot 'The Twilightsaga: New Moon'.
Met grote ogen keek ik hem aan. "Je bent geweldig."
"Ik denk dat jij je tekst over een paar dagen krijgt van David, of van Jodelle, maar zo lang je die nog niet hebt kunnen we hiermee wel oefenen."
"Perfect."
Hij begon te zoeken, en al snel gaf hij me de bundel papieren. "Hier," zei hij, "deze pagina begint je tekst."
Ik las de tekst waar 'Bree' voorstond door. "Gil. Oh, dan moet ik gillen dus. Hoe kunnen jullie het weerstaan, ik wíl haar!"
Ik bladerde naar de volgende bladzijde, maar zag geen tekst meer. "Is dat alles?" vroeg ik verontwaardigd.
Taylor pakte het script uit mijn handen en blaerde een paar bladzijdes verder. "Rustig joh, hier heb je nog meer."
"Gil. Gil harder. Christ, hoeveel moet ik gillen?"
"Ik zei toch dat het een dramatische rol was?"
"Nee." Ik liet mijn ogen weer over het papier glijden. "Bree... Negentien, twintig, ik weet het niet... Haar naam werd niet genoemd, en het was zo koud, het deed zo'n pijn... Riley zei dat we de vreemdelingen met de gouden ogen moesten doden... Hij gaf ons háár geur... Gil." Ik keek Taylor aan. "Diep dramatisch, en het lijkt me echt supermoeilijk om dit te spelen."
"Ja muts, daarom oefenen we nu ook. Nou, kom op. Zet je hoogste, schrilste stem op en schreeuw je eerste zin."
Ik haalde diep adem, en probeerde zo dramatisch mogelijk over te komen. "Negentien, twintig, ik- ik weet het niet!"
Er liep een rilling over Taylors rug. "Dat is precies de stem die ik me had voorgesteld voor Bree, weet je."
Ik glimlachte. "Ik denk dat ik dat maar positief op moet vatten."
Taylor knikte, en gaf me een knuffel. "Het gaat echt super worden in Vancouver."
"ja, echt geweldig. Ik ben ook zó blij dat ik vrij van school en dansen kon krijgen."
"Vind je het leuk dat je niet meer hoeft te dánsen? Ik dacht dat dat je leven was?"
"Meer dan mijn leven. Alleen werd ik nogal uitgelachen toen ik vertelde dat ik met je gezoend had. Lang verhaal."
"Sometimes people can be so mean."
Ik knikte, en las de tekst nog een paar keer door. "Ik denk dat ik dit wel kan onthouden, het is gelukkig geen lap tekst of zo." Toen keek ik op de klok. "Het is al acht uur!"
"Ja, dus? Wil je vroeg slapen of zo?"
"Nee, natuurlijk niet." Ik liep naar de kamer en zette de tv aan. "So You Think You Can Dance, sukkel."
"Sukkel? Hoe durf je wel, tegen mij?"
"Tegen jou? Omdat je Taylor Lautner bent zeker?" Ik stak mijn tong uit. "Daar ga ik echt geen rekening mee houden, hoor."
Hij grijnsde. "Dat is nou precies wat ik wilde horen. Ik wil niet dat iedereen met apart gaat behandelen, alleen omdat ik in een film speel."
Ik plofte op de bank, en klopte op de plaats naast me. "Kom je nou nog kijken of niet?"