1 - De audities

Ik loop naar het gebouw midden in de stad. Ik zag al van veraf hoe enorm belachelijk lang de rij is. Dit gaat een lange dag worden. Ik sluit me aan, met mijn goede vriendin Kaylee naast me. Ze praat er vrolijk op los, niet gemarteld door de enorme zenuwen die al sinds half 2 gistermiddag door mijn lijf gieren.
Is dit wel een goed idee?
'... en het was zóó grappig! Echt, toen hij zomaar omviel, bóvenop die andere dude, ik kwam niet meer bij! Echt, je had het moeten zien -'
'Maar ik zag het niet, dus pech voor mij.' Oeps, dat was wat snauweriger dan de bedoeling was. 'Sorry,' mompel ik er achteraan. Kaylee kijkt me aan.
'Nee, je hebt gelijk, ik was aan het doordraven,' zegt ze ongemakkelijk. We wachten een aantal minuten zonder iets te zeggen. We zijn al halverwege de lijn. Nog een uurtje of drie, waarschijnlijk, easypeasy. Ik kan dit. Dit gaat mij lukken. En als ze me uitlachen, dan... zal ik zeer waardig... in janken uitbarsten en drie weken mijn kamer niet meer uitkomen en de rest van mijn leven mijn gezicht niet meer opheffen.
Waarom deed ik dit? Dit was belachelijk.
Nee, dit was niet belachelijk, dit was mijn kans! Dat nog niet eens, dit was voor de lol, een oefening, voor als ik uiteindelijk echt de muziek in wil. Dan heb ik deze ervaring in mijn zak zitten. En mocht ik verder komen, dan was dat een mooie bijkomst. Toch?
Ik moet heel veel moeite doen degene voor mij niet keihard tegen zijn hoofd aan te stompen. Niet omdat die persoon zo irritant is, maar gewoon om wat stoom af te blazen.
Een half uur (en wat chocola) later ben ik in staat een normaal gesprek te voeren met Kaylee.
'Gaat het weer een beetje?' vraagt ze me uiteindelijk geamuseerd.
'Ik denk het wel,' antwoord ik. 'Ik kan alleen kotsen van de zenuwen -'
'Ho, doe dat alsjeblieft niet! Dat zou de mooie outfits van de mensen voor je verpesten,' hoor ik ineens achter me. Ik draai me om en kijk recht in een camera. Oh jee. Een grijnzende Dermot staat ernaast en steekt zijn hand naar me uit. Ik pak hem aan en mijn hand wordt compleet geplet door zijn krachtige handdruk. Auw.
Blijven lachen, er staat een camera op je gezicht gericht. Raar dat ik al meteen rekening houd met die camera. Zo'n ding verandert echt iedereen op slag, niet?

Deel 1! Reacties? Tips? Opmerkingen?