Part 17.

Part 17.
Zayn pov.
We zaten al een halfuur van te voren in de starbucks. Niall mocht al weg en we gingen maar alvast. Ik lag met mijn handen op de tafel en hij hoofd op de bovenkant van mijn handen naar de tafel te staren. Het was vreselijk saai en ik zou elk moment in slaap kunnen vallen. Niemand zei iets, alleen af en toe een bediende die vroeg of we nog iets nodig hadden. Het was vreselijk hard aan het regenen en dat maakte het nog saaier. Ik hoorde een bonk en toen ik opkeek zag ik dat Louis met zijn hoofd op tafel was gevallen. Ik grinnikte en keek naar de deur, die open ging. Er kwam een meisje binnen, bruin haar dat helemaal nat was en half tegen haargezicht plakte, haar ogen stonden vermoeid en kwaad, haar kleren waren doorweeks en haar vans waren donkerblauw in plaats van licht blauw. Ze had een rugzak om haar schouder hangen. Ze slofte naar onze tafel en plofte tegen over me, naast Louis. "He Zoë, wat is er met jou gebeurt?" vroeg Liam, die naast Louis zat. Harry stond op en kwam even later terug met een beker, ik dacht warme chocomel. Ze glimlachte dankbaar naar hem en hij knipoogde. Ik rolde ongezien mijn ogen. "Heb ruzie met mijn moeder, ze vond dat ik te onvoorzichtig was, en ik moest de rest van de vakantie thuis blijven, dat wilde ik niet dus begon ze te schreeuwen, ik schreeuwde terug, pakte al mijn spullen en ben weggelopen," legde ze uit en gooide haar tas op tafel. Louis die weer nieuwsgierig was pakte haar tas en ritste hem open. Zoë deed nog een kleine poging om hem te pakken maar het was al te laat. Louis haalde er vanalles en nog wat uit. Voornamelijk haar teken spullen. Tekenmap, tekenblok, potloden, kleurpotloden, stiften. Als laatste, na wat kleding, persoonlijke spullen en wat geld, haalde hij er een foto lijstje uit. Zoë wilde dat dus dat hij niet zag. Ze kreunde en leunde met haar ellebogen op tafel en haar kin in haar handen. "Awhh," zei hij en draaide het om zodat wij zagen wat erop stond. Het was een foto van mij en Zoë in het gras, ik had de foto gemaakt en laten ontwikkelen. "Zayn dat ben jij!" zei Niall enthousiast en keek naar de foto. Zoë begon langzaam alles weer in haar tas te doen. Ik keek haar aan. "Heb je die nog steeds?" vroeg ik haar, die foto was echt vijf jaar geleden genomen. "Ja! Tuurlijk jij niet dan?!" snauwde ze en pakte de foto terug en stopte die in haar tas, die ze harthandig dichtritste. "Uh.. Ja. J-jawel," stotterde ik. "Echt? Ik heb hem nog nooit gezien," mompelde Harry. Fijn, dankje Harry. "Ik wel, volgens mij helemaal onder in zijn kast verstopt onder zijn kleren ofzo," mompelde Liam. "Wat?" viel Zoë verbaast uit. Ik wist niks te zeggen. Zij blijkbaar ook. Ik zag dat haar ogen zich vulde met tranen. Langzaam rolde ze uit haar ogen. "Ik wist het," fluisterde ze. "Ik kon weten dat je alles voor mij zou zetten, je hebt me nooit gemogen! En dit was de perfecte manier om van me af te komen," zei ze steeds zachter. "Dat is niet waar!" riep ik en stond op. "Oh, waarom heb je nooit iets van je laten horen? Nooit gebelt, me niet herkent?" Ik wist niks te zeggen, ik kon het niet, de reden dat ik dat deed, zou haar teveel pijn doen. De tranen rolde sneller over haar wangen. Ik wilde het vertellen, zeggen dat het me spijt en haar omhelzen. Maar ik kon het niet. Ze schudde haar hoofd, pakte haar tas en rende de regen in. Liam wilde achter haar aan rennen maar ik hielt hem tegen. Dat had geen zin, ik kende Zoë goed genoeg om te weten dat ze nú alleen wilde zijn. "Heeft geen zin, ze wil alleen zijn op dit soort momenten, ze zou je toch weg sturen." Liam knikte en ging weer zitten. Ik wou dat ik het haar kon vertellen, en weer vrienden konden zijn.