065

Harry Edward Styles

Liam is eindelijk wakker en we mogen hem bezoeken. Na de protesten van Niall zijn we meteen in de auto gesprongen en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Nu lopen we in de gangen op weg naar zijn kamer. Daar aangekomen twijfelt Zayn een moment om de deur open te doen. Iets wat ik best kan begrijpen. We zijn allemaal bang hoe hij eruit zal zien, bont en blauw of gewoon normaal. We weten het niet. Dan hakt Louis de knoop door en klopt op de deur. Karen doet open en laat ons binnen. We zien dat Liam nog zwak is, maar toch ondanks al zijn pijn, is hij vrolijk. ‘Hé hoe gaat het?’ Vraagt Niall dan maar. ‘Ik heb me weleens beter gevoeld dan dit. Het voelt alsof ik onder een trein heb gelegen en weer helemaal aan elkaar ben gelijmd.’ Zegt hij. Ik realiseer me dat het heel pijnlijk moet zijn en toch kun je alles behalve aan Liam zien dat hij pijn heeft. Waarschijnlijk houdt hij zich sterk, maar vergaat hij van de pijn vanbinnen. We praten nog een tijdje over wat er gebeurd is. Liam verteld het hele verhaal wat er gebeurde tijdens het hardlopen. Het lijkt erop dat Logan nog door heeft geslagen toen Liam al bewusteloos was en zich daardoor dus niet kon verdedigen. Iets wat rampzalige gevolgen kan hebben en uiteindelijk zelfs de dood. Een koude rilling trekt langs mijn ruggengraat naar beneden als ik eraan denk. Gelukkig leeft Liam nog en heeft hij niets ernstigs opgelopen. ‘Hoe zit het eigenlijk met X Factor?’ Vraagt Liam dan. Ik schraap mijn keel en begin te praten. ‘Wij gingen er eigenlijk niet vanuit dat jij nog in staat zou zijn voor Judges Houses en we besloten om X Factor te bellen. Om ons af te melden en te zeggen dat we niet meer mee konden doen door een ongeluk, nou ja opzet ongeluk. Hoe je het ook maar noemen wilt. Dus toen heb ik gebeld en alles uitgelegd. Toen vertelde de vrouw aan de andere kant van de lijn dan Judges Houses een week is uitgesteld vanwege de mentoren. Sommigen konden in die week niet en daarom is het verschoven. Wij zouden daar nog bericht van krijgen, wat we inmiddels gehad hebben, en dat gaf jou een extra kans om te herstellen en met misschien nog een kans om toch naar Judges Houses te gaan. Maar dat ligt allemaal aan jou, hoe jij je voelt. Jij bent belangrijker dan een stomme show waarvan je niet eens zeker weet of je doorgaat.’ Ik adem diep in na mijn verhaal en Liam lijkt onder de indruk te zijn. ‘Dus we liggen uit de competitie? Of hebben we nog een kans?’ Vraagt hij weifelend. Ik schud mijn hoofd. ‘We liggen er nog niet uit. Die vrouw zei dat we beter konden wachten tot het moment dat het er echt op lijkt dat we niet naar Judges Houses kunnen. Maar nu lijkt het erop dat we nog een kans hebben, als jij je goed voelt dan. Anders bel ik gewoon af en proberen we het volgend jaar.’ Maak ik hem duidelijk. Liam knikt langzaam en sluit zijn ogen. Hij ziet er moe en gebroken uit. Na het begin dat we binnen kwamen, heeft hij veel meer laten zien hoe veel pijn hij heeft en ik heb medelijden met hem. Liam heeft hier niet om gevraagd en daarbij had hij ook al last van zijn buik.

De dagen strijken voorbij en het gaat steeds beter met Liam. Waarschijnlijk mag hij over twee dagen naar huis. Hij moet dan nog wel rust houden, maar hij is thuis. Iets wat een goed teken is. Sarah heeft zonet gebeld op Liam’s mobiel en ik heb beloofd om het door te geven. Inmiddels zijn we weer bij Liam’s kamer aangekomen, waar Ruth en Nicola vrolijk met hem praten. ‘Hé jongens!’ Begroet Liam ons vrolijk. Het is duidelijk te merken dat het beter gaat, aangezien hij steeds spraakzamer wordt en geen pijnlijke grimassen meer trekt. Na een poosje schiet me ineens iets te binnen. ‘Liam, je moet Sarah even terug bellen. Ze belde op je mobiel. Ze zei dat je haar nummer wel wist.’ De grijns op Liam’s gezicht wordt mogelijk nog groter en zijn ogen beginnen te stralen. Het is overduidelijk dat dit meisje een speciale waarde voor hem heeft. De rest van de middag praten we over verschillende dingen en laten Liam even zijn pijn vergeten.