Sadness

Hier stond ik dan, verslagen met mijn voeten op de grond genageld. Het was alweer een tijdje geleden en ik vond dat het wel weer eens tijd werd. Ik had geen idee dat het zo moeilijk zou zijn, dat de eens zo vloeiende tranen neervallend als een sierlijke waterval, weer terug zouden komen en de pijn als een metalen zwaard door mijn hart zou steken. Gebroken nee dat was mijn hart niet, het werd gevangen gehouden door doorns met de bedoeling om eeuwige pijn te voelen. Elke stap die ik zette was een stap die ik liever niet deed.
Mijn hand klemde zich om een roos heen, verwelkend en op het punt om het leven zijn laatste momenten te geven voordat de prachtige kleuren zouden veranderen in beurse, dode bladeren.
Ik had er ook nooit echt bij stil gestaan dat dit zou gebeuren, zo gelukkig dat ik eens in een ver veleden was geweest, en dan nu zo triest zonder de kracht om eigenlijk nog op mijn slanke beentjes te staan. Het gevoel dat ik elk moment in elkaar zou zakken was duidelijk aanwezig en dit maakte het er allemaal niet gemakkelijker op. Fysieke pijn leek niks op de mentale pijn die ik nu voelde, maar hoe geestelijk dit ook was, hoe diep het van binnen geworteld zat, het deed aan de buitenkant eigenlijk net zoveel pijn.
Al die tijd had ik hier gestaan zonder een moment te bewegen. Mijn gezicht leek van marmer, het was hard en koel alsof er geen emotie in zat. Het feit dat ik er zo bij stond was alleen om ervoor te zorgen dat ik de pijn niet tot zijn geheel toeliet slaan. Ik verweerde mijzelf er tegen, terwijl ik eigenlijk allang had opgegeven. Dat ik nog helder kon denken vond ik maar vreemd, alsof iets of iemand wilde dat ik niet alles weg zou gooien van wat ik nog over had.
Maar voor mij was het allang afgelopen. De boekdelen waren compleet, elke bladzijde klopte en het einde was een feit geworden. Er zouden geen vervolgen meer komen, geen nieuwe hoofdstukken en geen andere boekdelen, het was over.
De roos waarvan de doorns pijnlijk tegen mijn handpalm hadden geprikt, rolde nu uit mijn hand en viel uit elkaar op de grond. Ik knielde voor je neer en drukte mijn hoofd in mijn samen geperste handen. De tranen stroomde langs mijn wangen en vonden zich een weg naar de grond, daar spatte ze uiteen alsof ze nooit bestaan hadden. De pijn trok door heel mijn lichaam, door elk spiertje en elke bloedvat. Iets wat ik ooit voor onmogelijk had gehouden, was nu werkelijkheid geworden.
Er zat al een barst in de harde ruwe steen waar jou naam was ingekerfd en de bloemen die ooit op jou graf lagen waren al heen gegaan.
Precies een jaar geleden stierf jij door een auto ongeluk, en mijn leven is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest. Het was alsof een deel van mijn leven stierf, alsof er een helft van mij met je meeging om toch voor altijd bij je te blijven zoals beloofd.
En zoals ik mijzelf een belofte had gemaakt om elk jaar terug te keren naar deze vreselijke pijnlijke plek om zo jou dood te herdenken, had ik niet verbroken. Hoezeer ik je het liefst achterna was gegaan, kon ik dit niet. En ik hoopte vurig dat als ik uiteindelijk ook mijn ogen voor eeuwig zou sluiten, ik vanaf dat moment bij je zou kunnen zijn. Dat het weer was zoals het ooit eens is geweest, liefhebbend en van elkaar houdend, voor altijd.