|| 08

Ik liep het pad af langs de hoge rotswanden, zoekend naar de opening. June kwam naast me lopen en wees naar een opening verderop. ‘Daar is ie!’ Riep ze vrolijk en ze snelde er naartoe. Ik moest een beetje moeite doen haar bij te houden. Maar ze remde gelijk af toen we weer oog in oog stonden met het meertje. ‘Het is echt zo mooi.’ Zei ze zachtjes en ze bleef even stilstaan. Ik schopte wat met het korrelige zand op de grond en besefte dat ik liever even wou zitten. Ik liep richting het meertje en plofte neer op het zand. June streek daarna ook naast me neer. Zo zaten we daar even, helemaal stil. Het water liep vanaf kleine watervalletjes het meer dat vredig heen en weer schommelde. Het was niet saai om naar te kijken, het was juist heel relaxend. Een zachte wind gleed langs mijn bruine haar die ook de roze bloemetjes naast de rotswand zachtjes liet schudden. Ik snoof de frisse boslucht in me op. ‘Mooi hé?’ Zei een plotselinge stem achter ons. Ik draaide me om en zag een meisje staan van ongeveer mijn leeftijd. Ze had kort blond haar in een schuin staartje en ze droeg een wit topje met een oranje broek. Haar ogen stonden vriendelijk. Ik knikte instemmend en ze liep naar me toe om vervolgens ook in het zand neer te strijken. June was nog steeds diep in gedachten verzonken. ‘Ik kom hier al sinds ik een klein meisje was.’ Ik hield mijn blik nog steeds op het meer gericht, maar toch kon ik in mijn ooghoek een geforceerde glimlach ontdekken. ‘Dit is de eerste keer dat ik hier ben, maar nu ik dit zie had ik dat al veel eerder moeten doen,’ was mijn reactie, ik leunde wat naar achteren en zette mijn handen wat verder in het zand voor steun.
‘Ik ben Ilia trouwens.’ Ik draaide mijn hoofd naar haar toe om me ook voor te stellen. ‘Ik ben Eleanor, ow en dat stille kind is mijn zusje June.’ June keek me vernietigend aan. ‘Haha… erg grappig, ik relax teminste,’ zei ze en ze krulde haar armen over elkaar. Ilia grinnikte alleen maar. ‘Wat is dit eigenlijk voor een plek?’ Vroeg ik aan Ilia. ‘De Ordon Spring, ze zeggen dat deze wateren helend zijn, hoewel ik daar zelf eigenlijk zeker van ben,’ antwoordde ze en ik zag aan de manier waarop ze de lippen op elkaar perste dat ze nog meer wou vertellen, maar dat hield ze tegen. Wat me eerlijk gezegd ook niet dwarszat, ze kende me nauwelijks dus ze hoefde me ook haar levensverhaal niet te vertellen. June liet zich met een plof in het zand vallen en ging in een fijne houding liggen. Ik zette mijn handen nog iets dieper in het korrelige zand en merkte opeens een trilling op. Ik voelde hoe de grond zachtjes heen en weer begon te schudden. June schoot in een flits overeind en keek ongelovig om haar heen, net als Ilia die ook niet leek te weten wat haar overkwam. Het duurde en paar seconden, daarna verdween het opeens weer als sneeuw voor de zon en waren onze ongelovige blikken het enige bewijs van wat er net was gebeurd. ´Wat was dat?’ Vroeg June verward, terwijl ik me nog aan het afvragen was of ik het me niet had verbeeld. ‘Ik zou het niet weten,’ Ilia haalde haar schouders op. ‘Het is denk ik niks, gewoon iets natuurlijks waarschijnlijk,’ mijn antwoord klonk niet overtuigend, maar voor mijn gevoel was het wel waar.
Ik hoorde achter me het geklop van hoeven dichterbij komen. Ik keek om en zag Jake met de kar voor de opening verschijnen. ‘Zullen we gaan?’ Vroeg hij, maar het was niet echt als vraag bedoeld, hij was niet van plan ons door het donker te loodsen. Ik en June stonden op en knikten in zijn richting. ‘Tot ziens Ilia,’ zei ik nog en terwijl ik richting de kar begon te lopen. ‘Ik zie jullie vast nog wel een keer.’ Zei ze nog vrolijk. Ik holp June de hoge kar in en draaide me om. ‘Vast wel’ Ik zag dat Ilia een glimlachje opzette voordat ik ook omhoog klauterde. Terwijl ik me weer op mijn plankje liet neerploffen, was mijn blik nog steeds naar achteren gericht. Om nog een keer te zwaaien, maar ook omdat ik een vreemd voorgevoel in mijn maag had.