Help needed

Ja, daar lag hij dan op de zwart marmeren tegels van zijn eigen kelder. De kou van de grond leek zich door zijn hele lichaam te verspreiden, maar voor Lucius voelde het niet als kou. Het voelde als schaamte. Hij, Lucius Malfidus, een volbloed tovenaar en Dooddoener, had gefaald.
Avondrood torende met een lichte glimlach om zijn dunne lippen boven Lucius uit. Zijn toverstok was op Lucius’ hart gericht.
‘Malfidus, wat dacht je nou? Dat ik me laat verrassen door een of andere Dooddoener zoals jij?’
Avondrood stootte een holle lach uit. ‘Niemand komt je hier helpen hoor. Die mooie vrouw van je komt niet naar beneden omdat ze denkt dat jij de zaak onder controle hebt en die achterlijke blonde jongen al helemaal niet. Hij kan me nog wel van pas komen als hulpje denk ik.. hmm,’ dacht Avondrood hardop, ‘ik zag hem wel achter de trapleuning hoor. Een luistervink als zoon? Je had hem toch nèt iets beter op moeten voeden Lucius.’
Lucius lag met zijn ogen afgewend van Avondroods gezicht. Op zijn voorhoofd zat een diepe wond die hem toegebracht was. Hij negeerde de woorden die tegen hem werden gesproken en zijn verstand draaide op volle toeren. Hoe kon hij ooit uit deze benarde situatie ontsnappen? Avondrood had hem ontwapend, en wat was hij zonder toverstok? Niet veel meer dan een hersenloze Dreuzel, op dit moment. Als Narcissa nou naar beneden zou komen..