22. Give me his brown eyes.

Verbaasd staar ik hem aan.
'Echt? Je zou me nog vergeven na zo'n uitbarsting?'
Hij knikt en glimlacht lief. Zijn duim wrijft over een van de handen die hij nog steeds beide vasthoudt. Even razen de hormonen door mijn lichaam. Stiles trekt zijn handen terug, waarna hij met een even over zijn hoofd krapt. Ik laat me tegen de bankleuning vallen en zak onderuit.
'Ik moet met hem gaan praten, hè?'
Stiles haalt lich zijn schouders op.
'Denk er eerst nog even over na.'
Ik knik instemmend. Hij staat op, waardoor een gevoel van teleurstelling door mij heen schiet. Ik wil niet alleen zijn op dit moment.
'Ik moest maar eens terug. Ik ben zonder een woord weggrend.'
De laatste zin is slechts een zacht gemompel. Aan zijn stem hoor ik dus ook al uit welke situatie hij is weggegaan.
Ik sta ook op en loop met hem mee naar de deur. Hij geeft me een snelle knuffel en kijkt me daarna even aan.
'Het komt wel goed', zegt hij vastberaden. Ik bijt even op mijn lip.
'Ik hoop het.' Hij glimlacht even schuin en buigt vervolgens langzaam naar voren om een zacht kusje op mijn wang te drukken. Een glimlach spreidt zich rond mijn mondhoeken.
Hij glimlacht nogmaals en verdwijnt dan.

Ik laat me voorzichtig op de bank zakken wanneer ik een dampende mok met warme chocolademelk heb gemaakt. De herfst heeft het inmiddels van de zomer gewonnen. Ondanks dat heel mijn lichaam allang aan de kou gewend is, kan een beetje extra warmte hier en daar geen kwaad.
Ik staar in stilte naar het zwarte scherm van de televisie. Ik wil wel nadenken, maar mijn gedachten blijven stil. Langzaam glijdt mijn hand naar mijn mobiel. Ik wil hem bellen, maar bang. Waarvoor weet ik niet precies.
Ik aarzel enorm, maar de schuldgevoelens hebben al besloten.
'Met Isaac.' Zijn stem klinkt kapot, gekwetst.
'Hallo?' Hij haalt zijn neus op. Meer bewijs dat hij heeft of zit te huilen hoef ik niet.
'Isaac?' breng ik moeizaam uit. Het blijft stil.
'Jane?' Ik knik, weet dat hij het niet kan zien, maar ik kan niets uitbrengen.
'Het s-spijt me.' Meer kan ik niet zeggen. Het is alsof er een enorme prop schuurpapier in mijn keel zit. Dat waren de enige woorden die mijn lippen toelieten.
Het blijft stil, lang stil. Het kost me enorm veel moeite, maar dan komen de woorden over mijn lippen.
'Het spijt me, zo erg. Ik weet dat die reactie niet goed te praten is, maar vroeger..'
Mijn stem sterft weg. Ik neem een nieuwe teug adem en ratel de rest op.
'Ik flipte gewoon even. Je weet toch dat ik emotioneel niet helemaal stabiel meer ben? Alsjeblieft, Isaac, laat me naar je toekomen.'
Het blijft weer stil, waardoor ik begin te twijfelen of hij niet ondertussen al heeft opgehangen.
'Ik kom wel naar jou.'

Geduldig blijf ik wachten. Wanneer ik de bel hoor, veeg ik mijn tranen pas af en fatsoeneer ik me.
'Jane! Oh my god..' Hij staat te hijgen alsof hij een marathon heeft gerend. '.. Je broertje is gevonden.'
Ik staar hem aan. 'Wat? Scott, waar heb je het over? Waar?' Iets binnenin mij vertelde me al dat dit helemaal fout was.
'Stiles werd gebeld in de auto.. door Isaac.. Hij vond zijn lichaam.'
Ik verstijf en blijf hem aanstaren.
'Ik belde net met Isaac. Hij is onderweg naar mij.'
Nu valt pas het kwartje bij Scott.
'Waar? Scott, waar!'
Hij doet zijn mond open, antwoord, maar ik hoor hem niet. Ik zag zijn lippen nog van elkaar gaan om te antwoorden, maar werd toen meegenomen door flitsen. Ik steun aan de deurpost, knijp mijn ogen dicht en grijp met mijn vrije hand naar mijn hoofd. Vage flitsen schieten door mijn hoofd. Ik probeer rustig te worden en wanneer dat lukt, zie ik de beelden als een foto reportage.

Stiles komt in het bos aan. De jeep stopt. Hij stapt uit. Loopt in het rond. Roept Isaac. Vaag wezen schiet voorbij. Stiles valt neer. Hij kan zich niet meer bewegen, zo te zien. Man komt uit de bossen. Zwarte jas, zwarte hoed, schaduw over het gezicht. Schubachtig reptiel naast hem. Het gezicht van het monster komt me ergens bekend voor. Man vraagt wat. Stiles antwoord niet. Man knipt met vingers. Stiles schreeuwt. Bloed.


-- I love comments! --