Achtenvijftig

Mijn telefoon ging af. In plaats van het normale trillen had ik ingesteld dat hij een melodie afspeelde, dus klonk Gotta Be You over het dak. Liam keek me lachend aan en ik haalde mijn schouders op.
“Ik vind het een leuk liedje,” mompelde ik. Snel nam ik op.
“Hallo?”
In plaats van een naam kreeg ik uiterst pijnlijk gegil te horen. Pijnlijk voor mijn oren, bedoel ik. “Eh, wie is dit?” probeerde ik over het gegil heen te komen.
“Sam!” gilde Tirza. “Je bent op tv!”
“Dat weet ik. Ik heb de paparazzi zelf gebeld,” zei ik droogjes. Nu was dat niet helemaal waar, maar het was simpeler om te zeggen dat ik Harry had gebeld en opgedragen om de paparazzi te bellen.
“Het was zo romantisch!” Tirza’s stem sloeg over door de opwinding en ik grinnikte.
“Blij dat je het leuk vond,” zei ik geamuseerd. Mijn telefoon ging opnieuw af. “Oh, Tirza, mijn moeder belt ook, ik moet ophangen. Spreek je op school wel weer.” Ik slikte even bij het woord ‘school’. Hoe zouden mijn medestudenten dit opvatten?
“Oke, groetjes aan Liam!”
“Doe ik,” glimlachte ik. Ik sloot het gesprek met Tirza af en begon een nieuwe met mijn moeder.
“Hoi mam, wat is er?” vroeg ik.
“Wat er is, wat er is?” riep mijn moeder hysterisch. “Jouw actie op tv, dat is er! Hoe durf je dat te doen zonder het mij te vertellen!”
“Ik had niet verwacht dat je televisie zou kijken,” zei ik verbaasd. Ik draaide me even om naar Liam en zag dat die ook druk aan het bellen was, aan zijn gezicht te zien met de jongens. “Het spijt me dat ik het nog niet verteld heb, mam. Ik had het gewoon nogal druk en was het glad vergeten.”
“Lieve schat, ik ben allang blij dat jij zo gelukkig schijnt te zijn met Liam,” zei mijn moeder. Daardoor viel ik even stil.
“O.” Ik staarde een moment voor me uit. “Oke?”
“Trouwens, ik kan een maand eerder naar huis!” meldde mijn moeder opgetogen.
“Echt waar? Wat geweldig!” riep ik uit.
“Ja he? Dus over een maand ben ik thuis. Bel de bouwvakkers maar vast om alles weer te repareren,” zei ze lachend.
“Wat repareren? Ik heb nog niets gedaan,” verdedigde ik mezelf.
“Hoorde ik daar een ‘nog’?” vroeg mijn moeder scherp.
“Eh. Nee?”
Mijn moeder lachte. “Wees gerust, ik vertrouw je. De zaken liggen alleen wel een beetje anders nu je een vriendje hebt.”
“Oh nee, mam,” kreunde ik. “Niet die preek, alsjeblieft!”
“Bon, bon,” zei ze. “Ik zal je de preek besparen.”
“Dank je!”
“Maar doe het veilig, oke?”
“Mam, we gaan helemaal niets doen! Tenminste, niet ‘doen’ als in… Nou ja, dat wat jij bedoelde.”
“Bon, dat moet ik dan maar geloven, is het niet?” Ik hoorde de grijns in haar stem.
“Inderdaad!” riep ik.
“Ik moet weer gaan, lieverd, sorry. We bellen later nog wel, oke?”
“Is goed, mam. Veel succes met de vergaderingen,” zei ik.
“Dank je, dat zal ik nodig hebben. Veel plezier met Liam nog, lieverd.”
“Doei mam.” Ze hing op. Ik stopte mijn iPhone weer in mijn broekzak en liep naar Liam toe. Het was inmiddels al half negen en de paparazzi had hun interesse verloren. Ik sloeg mijn armen om hem heen en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Zonder iets te zeggen legde hij zijn armen om mijn middel en trok me tegen zich aan. Ik voelde hoe hij zijn wang op mijn hoofd legde. Ik sloot mijn ogen en wenste dat we voor eeuwig zo konden staan.