Zevenenvijftig

“Ik zei toch dat ik een plan zou bedenken. Het management vind dat wij onze relatie bekend moeten maken, dat vind jij ook, en dat vind ik eigenlijk ook. En nu heb ik even nagedacht, en herinnerde me ons gesprek. Je zei toch dat je het van de daken wilde schreeuwen?” Ik hield triomfantelijk de megafoons omhoog.
Liam barstte in lachen uit en pakte een van de megafoons. “Je bent echt geweldig,” zei hij vertederd. Hij drukte een kus op mijn kruin.
“Kom,” glimlachte ik. Ik pakte zijn hand en liep naar de rand van het platte dak. Daar wees ik naar beneden. “Daarom moest je via de achteringang,” verklaarde ik. Liam keek even over de rand en zag dat het zwart zag van de paparazzi.
“Paparazzi?” vroeg hij verbaasd. Ik knikte.
“Het heeft niet echt zin om het van de daken te schreeuwen als het niemand opvalt, of wel?”
Liam knikte. “Dat is waar.” Hij legde een arm om mijn middel en bracht de megafoon naar zijn mond. “Mensen, mag ik jullie aandacht!” klonk Liam’s stem door de megafoon. “Ik ben Liam Payne van One Direction, en ik wil jullie allemaal mededelen dat ik een vriendin heb!” Hij hield mijn hand omhoog. Ik zag de paparazzi verward om zich heen kijken naar de oorzaak van dat lawaai. Er was een slimmerik bij die naar boven keek en ons begon te filmen. Meteen keek iedereen naar boven.
“Ik hou van Samantha Sophon!” schreeuwde hij door de megafoon. Er klonk gejuich en gefluit van ver beneden ons. Ik pakte mijn megafoon ook.
“Ik hou van Liam Payne!” riep ik luid. Onze stemmen klonken tien keer zo hard door de megafoon, en dat was maar goed ook, want anders zou niemand het horen.
“Ik hou van Samantha Sophon!” riep Liam nog een keer. Ik lachte.
“Ik hou van Liam Payne!” herhaalde ik ook.
“Ik hou van Samantha Sophon!”
“Ik hou van Liam Payne!”
Dat ging nog drie keer zo door, maar toen haalde hij zijn megafoon weer naar beneden en draaide zich naar mij. “Ik hou echt van je,” fluisterde hij. Hij boog naar voren en gaf me een zachte en liefdevolle kus, heel anders dan de wilde kus in de lift. Hij legde zijn handen om mijn gezicht, en ik de mijne in zijn nek. Langzaam lieten we elkaar los, en keken elkaar diep in de ogen met onze voorhoofden tegen elkaar aan.
“Ik ook van jou,” fluisterde ik terug. Liam sloeg zijn armen om me heen en daar bleven we zo een tijdje staan. Gek genoeg was ik helemaal niet bang voor de hoogte waar we waren. We stonden vlakbij de rand, maar ik was niet bang. Ik had Liam tenslotte bij me.