Vierenvijftig

Ik voelde twee armen om mijn middel en keek op. Liam drukte een kus op mijn voorhoofd. “Heb je iets speciaals voor me meegenomen?” vroeg hij. Ik knikte en grijnsde. Ik begon in de tas te graaien en haalde er een pakje kindermuffins uit, waar plaatjes van Toy Story op afgedrukt stonden.
“Ik kon het niet laten,” grinnikte ik. Zuchtend rolde Liam met zijn ogen, maar ik zag dat hij een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht had. Hij pakte het pakje aan en opende het.
“Weet je, ze zijn wel lekker,” zei hij toen met zijn mond vol. We barstten allemaal in lachen uit. Zayn en Harry hadden allebei een immens grote lolly te pakken waar ze heel fout aan zaten te likken, dus ik keek liever niet naar hen.

“Met Sam.” De telefoon voelde koel aan tegen mijn oor, maar dat vond ik niet erg. Het was warm vandaag.
“He Sam, met Kendall,” klonk zijn opgewekte stem door de telefoon. Ik glimlachte.
“Hoi Kendall. Je wilt zeker afspreken voor de clip?”
“Inderdaad. Kun je morgen om twee uur?” vroeg hij. Ik twijfelde.
“Nou, eigenlijk moet ik morgen naar school, maar…” ik begon te grinniken, “mijn oom Henry Koch heeft me toch al ziekgemeld voor vandaag, dus kan ik morgen ook wel wegblijven.”
“Wat is er zo grappig?” vroeg Kendall verbaasd. Mijn gegrinnik groeide tot echt gelach, en ook al wist Kendall niet wat er zo grappig was, lachte hij mee.
“Je hebt een aanstekelijke lach,” vertelde hij. Ik werd rood en was blij dat hij dat niet zag.
“Dank je. En dat van Henry Koch vertel ik je ooit nog wel. Misschien,” voegde ik er toen aan toe.
“Is goed. Maar ik moet gaan nu. Morgen om twee uur bij mij thuis, goed? Ik sms je het adres wel.”
“Oke, dan zie ik je morgen,” knikte ik.
“Tot morgen, Sam.” We hingen tegelijk op. Meteen belde ik Liam op.
“He babe,” zei hij.
“He Liam,” zei ik opgewekt. “Ik moet heb morgenmiddag een afspraak, dus dan kan ik niet afspreken.”
“Ben je daarom zo vrolijk?” Ik stelde me Liam al voor, met de ene wenkbrauw hoger dan de ander en een verbaasd gezicht. Ik grinnikte.
“Nee, ik heb gewoon zin in morgen. Ik ga iemand helpen met een schoolproject,” vertelde ik hem enthousiast.
“Echt? Wat leuk! Wat ga je doen?” Mijn enthousiasme was blijkbaar net zo aanstekelijk als mijn lach bleek te zijn.
“Ik moet in een videoclip spelen met mijn gitaar.”
“Gaaf!” lachte hij. “Durf je dat wel?” De plagende ondertoon in zijn stem was me niet ontgaan, maar ik deed toch alsof ik diep gekwetst was.
“Durf ik dat? Durf ik dat? Durf jij uberhaupt wel te vragen of ik dat durf, jongeheer Payne? Ik durf alles! Ik ben Supervrouw, dat weet je toch!” Ik maakte een tss-geluidje en Liam lachte.
“Blij dat je er zo’n zin in hebt. Maar kun je morgenavond dan afspreken?”
“Heb jij morgenavond iets met de band?” vroeg ik.
“Nee, hoezo?”
“Ik wil gewoon niet dat je weer iets mist door mij. Maar als dat niet het geval is: graag. Mijn deur staat gewoon open.”
“Mooi! Ik heb er zin in,” glimlachte hij.
“Ik ook,” verzekerde ik hem er van.
“Zeg, Sam,” zei Liam toen opeens.
“O nee, weer die toon,” kreunde ik.
“Sorry,” zei Liam, “maar ik moet het echt even kwijt. John heeft me vandaag de hele dag door ongeveer in mijn oren geschreeuwd dat we onze relatie bekend moeten maken voordat de paparazzi dat doet.”
Ik zuchtte. “Weet ik. Ik bedenk er wel iets op, oke? Maak je maar geen zorgen, die paparazzi krijgen niets te weten voordat wij het willen!”
“Beloof je dat?”
“Dat beloof ik.”
“Oke. O, Niall roept. Ik moet eten.”
Ik grinnikte. “Valt het jou ook op dat Niall iedereen roept als we gaan eten, en niet iemand anders?”
“Ja, nu je het zegt,” grinnikte Liam ook. “Tot morgen, babe.”
“Tot morgen, LiLi,” zei ik.
“LiLi?”
“He, jij noemt mij babe. Mag ik dan ook een koosnaampje voor jou hebben?” verdedigde ik mezelf.
“Tuurlijk wel. Maar geen LiLi, alsjeblieft,” smeekte hij. Ik lachte.
“Is goed hoor, LiLi. Tot morgen,” zei ik snel. Ik hoorde Liam mopperen en hing lachend op. Er begon zich een plannetje in mijn hoofd te vormen.