6.

Het vuur hoorde ik nog branden. Na dat we vragen gestelt hadden, ben ik best veel over Destiney te weten gekomen. Haar ouders zijn bijvoorbeeld managers & Destiney houd van zingen, dansen en ze is dol op dieren. Ze is echt geweldig. Ze is ook heel schattig, ze is namelijk langzaam in slaap gevallen. Nu ligt ze dicht tegen me aan en fluistert ze af en toe zacht mijn naam. Ik zelf kan dus niet slapen, ik moet te veel aan thuis denken..... aan de papperazie.. maar ook aan het zingen met de band. De band was meer dan alleen 'een band' het was vooral een stel vrienden die lol hebben. Het meeste mis ik natuurlijk mijn vrienden en ik vond het fijn om met ze te zingen. Ik probeer Destiney zo voorzichtig op te tillen en haar naast me neer te leggen. Pfff ze blijft gelukkig slapen. Ik sta stilletjes op, en ga rustig een beetje lopen om mijn spieren los te maken. Ik loop heen en weer tot ik een krant op de grond zie. Ik pak de krant, het is een beetje verkreukt en er zit een scheur in, maar ik zie duidelijk een foto op de voorpagina waarop met grotee letter is geschreven: NIALL HORAN VERMIST, OMGEKOMEN IN VLIEGTUIG ONGELUK? Ik lees het stukje wat erbij hoort: Niall Horan was gevlucht toen hij met de papparazie vocht, hij is een paar dagen vermist. Totdat we wisten dat hij een vliegtuig naar Brazillie nam, jammer genoeg kreeg hij een vliegtuig ongeluk. Zijn lijk is nog niet gevonden. Er waren 700 passagiers aan boord waarvan 500 dood zijn en 198 zwaar gewond. De enige die vermist zijn, zijn Niall Horan van One Direction en Destiney Hoocker. Zouden ze dood zijn of zouden ze nog leven? Later word hier meer over geschreven. Nu pas drong echt alles to t me door. Wat zou mijn familie wel niet denken? Ik begon te zweten en te stressen van het idee dat zijn familie en Harry, Liam, Zayn, Louis en Josh. er kapot van zullen zijn. Er werd op mijn schouder getikt, ik schrik me dood en draai me snel om. Van opluchting zucht ik het was Destiney maar, die nu ook de krant aan het lezen is. Ze schrikt opeens. Ik kijk wat er aan de hand is, ze heeft net het deel gelezen van de slachtoffers. 'Het komt wel goed, ze leven vast nog' zeg ik om haar rustig te maken. Want ze was bijna aan het hyperfantyleren. Ik trek haar in een knuffel en fluister lieve woordjes in haar oor. ''Zullen we morgen op zoek naar je ouders' zeg ik. 'Beloof je het?' vraagt ze. 'Ja ik beloof het' 'Oke bedankt'
'Zullen we maar gaan eten zoeken en daarna slapen'zeg ik. 'Ja is goed'zegt Destiney. 'We moeten ook nog water gaan zoeken..'zegt ze. Nadat we wat water vonden in een rivier, en wat gegeten te hebben gaan we samen naar de zonsondergang kijken. 'De zonsondergang is mooi, net als jij.' zeg ik perongelijk. Ze bloost. We lopen terug naar het schuurtje en vallen naast elkaar in een diepe slaap.