Drieenvijftig

Een paar uur later rekte ik me uit en dacht aan mijn belofte van vanmorgen. Ik pakte mijn telefoon en sms’te Liam dat ik even wegging maar snel terugkwam. Liam, die wachtte op zijn solo, bekeek het berichtje even waardoor hij zijn solo bijna miste. Hij wist nog snel een duim naar me op te steken en zong zijn stukje. Ik grijnsde en liep naar buiten. Mijn skateboard had ik niet bij me, helaas, dus moest ik lopend gaan. Vol goede moed liep ik naar de supermarkt, die gelukkig dichtbij was.
“Sam!” Ik stopte en keek om, me afvragend wie me riep. Een jongen haastte zich naar me toe.
“He Kendaal,” begroette ik hem. Ik glimlachte.
“Jemig, jij bent het echt!” Hij stond stil en bekeek me uitvoerig. “Het is veel te lang geleden dat we elkaar hebben gesproken,” zei hij. Hij gaf me een knuffel.
“Het is nu… twee jaar?” weifelde ik.
“En drie maanden,” grinnikte Kendall. Ik had Kendall een keer ontmoet toen ik gitaarlessen volgden. Kendall en ik waren nooit echt vrienden geworden, maar hij deed tenminste niet zoals andere mensen toen tegen me deden.
“Hoe gaat het met je gitaarskills?” vroeg hij lachend. Mijn mondhoeken trokken omhoog.
“Wel goed, geloof ik,” grijnsde ik. “Mijn vriendje zegt tenminste dat ik geweldig ben, dus dat moet ik dan maar geloven.”
“Heb jij een vriendje?” vroeg Kendall geinteresseerd. Ik knikte.
“Klopt. Nog niet zo lang, maar hij is heel leuk.”
“Vertel eens wat meer over hem,” spoorde hij me aan. Een beetje verbaasd door zijn plotselinge interesse begon ik over Liam te vertellen. Ik wist dat elke keer als ik over hem praatte, ik een glimlach op mijn gezicht kreeg, en dat was Kendall ook niet ontgaan, aan zijn geamuseerde blik te zien.
“Klinkt als iemand die jij verdient,” zei Kendall toen mijn verhaal afgelopen was. Ik glimlachte nog steeds.
“Dank je. Ik moest trouwens naar de supermarkt, loop je mee?” stelde ik voor.
“Ja, tuurlijk! Ik heb toch niets te doen,” zei hij glimlachend. Samen liepen we naar de supermarkt, waar ik de meest willekeurige dingen in een mandje gooide.
“Waar is dat allemaal voor?” vroeg Kendall lachend. Ik bloosde toen ik de hoeveelheid snoep en koek zag.
“Een van Liam’s vrienden is nogal… hongerig,” grijnsde ik. Ik liep naar de kassa en rekende af, waarna ik met de tas weer naar buiten liep.
“He, Sam, wat ik wilde vragen,” begon Kendall.
“Ja?”
“Ik moet voor school een opdracht maken, een videoclip. Nu heb ik nog iemand nodig met een gitaar. Zou jij dat willen doen?”
“Ik… Ik weet het niet, hoor,” twijfelde ik.
“Ik betaal je er voor,” opperde hij.
“Ik hoef geen geld, dat heb ik wel,” wuifde ik het weg. “Het is gewoon… Ik hou niet zo van aandacht,” bekende ik.
“Waarom niet? Sam, je bent echt heel erg goed, dat weet ik nog van onze lessen samen. Alsjeblieft?” Hij zette grote puppy-ogen op, waardoor ik moest lachen.
“Geen puppy-ogen,” zei ik, “dat kun jij niet. Het ziet er mislukt uit.”
Kendall lachte ook. “Sorry. Maar ik meen het. Alsjeblieft?”
Ik zweeg even om na te denken. Het was om iemand te helpen. En wat kon het voor kwaad? “Goed dan,” zuchtte ik.
“Joepie!” riep hij. Hij sloeg zijn armen om me heen.
“Kendall,” perste ik er uit, “geen lucht!”
“Sorry.” Beschaamd liet hij me los, en ik moest lachen door zijn schuldige gezicht.
“Hier is mijn nummer, dan kun je me bellen als je me nodig hebt,” zei ik. Ik gaf hem een briefje met mijn nummer er op die ik standaard bij me droeg. Ik had geen idee waarom, maar ik was er ooit mee begonnen en nooit mee opgehouden. “Ik moet nu gaan. Doei, Kendall!”
Ik zwaaide naar hem en liep de studio weer binnen. “Eten!” riep ik, en hield de tas omhoog. Niall stopte onmiddellijk met zingen en stormde de studio uit.
“Niall!” riep John boos. Ik keek een beetje beteuterd.
“Dat was niet mijn bedoeling,” stamelde ik. Zuchtend gebaarde John naar de knoppenman dat die de muziek uit moest zetten, aangezien het kwaad nu toch al geschied was. De rest van de jongens zette ook hun koptelefoon af en kwamen rustig de ruimte uitlopen. Ik grabbelde in mijn tas en gooide Louis een zak wortels toe.
“Alsjeblieft, BooBear,” grijnsde ik. Louis trok een gezicht.
“Noem me niet zo,” mopperde hij voordat hij een stuk van een wortel afbeet. Niall zat te grabbelen in mijn tas en haalde er met glinsterende ogen een enorme chocolademuffin uit.
“Yes!” riep hij kinderachtig. Snel griste ik de muffin uit zijn handen.
“Die is voor mij,” zei ik. Niall keek me aan met dezelfde ogen als Kendall, alleen zag het er bij Niall niet mislukt uit. Waarschijnlijk omdat hij er gewoon het schattige gezicht voor heeft.
“Alsjeblieeeeeft?” vroeg hij smekend. Ik schudde mijn hoofd en hield de muffin dicht tegen me aan.
“Mij!” zei ik beschermend. Niall keek heel zielig, maar ik negeerde hem gewoon en zette mijn tanden in de chocolademuffin. Niall zuchtte verdrietig, maar nam toen toch genoegen met een wafel.