Ommekeer - 176

“Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen, Yue”, glimlachte ze. “En bedanken eigenlijk ook niet. Ik was gevangen, maar dat kon ik je echt niet kwalijk nemen. Ik ben nooit gelukkiger geweest dan toen ik hier woonde, voor de vuurheer besloot de stam te veroveren. En Yue, ik wist wat ik kon doen om vrij te komen, die test laten doen.”
“Waarom heb je dat eigenlijk nooit gedaan dan?”, vroeg Yue zacht.
“Omdat ik niet durfde”, zei Keylina zacht. “Ik was bang dat ze zouden zeggen dat ik niet te vertrouwen was.”
“Nu is die test in elk geval niet meer nodig, we weten nu wel dat je te vertrouwen bent”, zei Yue hartelijk. Tot ieders verbazing schudde Keylina haar hoofd.
“Dat ben ik niet. Ik bedoel, natuurlijk wel, ik wil niet liever dan jullie helpen en een einde aan die oorlog te maken. Maar… De vuurheer is in staat me te dwingen jullie te verraden, en ik weet ook exact hoe.”
“Als je dat weet, kan je je er dan niet tegen wapenen?”, vroeg ik.
“Nee, ik ga hem juist zelf de wapens in handen geven”, zuchtte ze. “Kijk, als wij met z’n tweeën naar hem toe gaan, moet jij tegen hem vechten en hem verslaan. Maar daar zal hij nooit mee instemmen, zonder er zelf iets voor terug te krijgen. En dat iets zal ik zijn, met alle informatie die ik dan zal hebben.”
“Keylina, als het alleen dat is ben je heus wel te vertrouwen hoor, dat zou ook uit de test gekomen zijn”, suste ik.
“Echt?”
“Natuurlijk”, zei Yue. “Iedereen hier kan onder druk gezet worden.” Ze keek naar mij. “Toen Lizzie de test liet doen, werd er gezegd dat ze te vertrouwen was, voor honderd procent en voor altijd. Maar tegelijk werd voorspeld dat zij me eens zou doden. Dat klinkt toch ook behoorlijk tegenstrijdig?”
“Nou, ja, als je het zo ziet”, glimlachte Keylina opgelucht.
“Maar Yue, als dat voorspeld is…” Diana keek haar zus angstig aan, net als Thomatio en de meisjes.
“We denken dat het is uitgekomen”, zei ik zacht. “Omdat dat het plan was, en omdat iedereen geloofd dat het gebeurt is. Maar helemaal zeker zijn we niet.”