~7.

Belle
En toen stonden we daar, niets te doen. De oude man zijn ogen keken mij doordringend aan, zodat ik me niet durfde te bewegen.
Stokstijf stonden we stil.
Ik wist dat de wolf-jongen wilde dat zijn vader weg ging, ik wilde dat natuurlijk ook, maar zijn vader verroerde zijn rolstoel niet. Met zijn donkerbruine ogen keek hij me boos, wantrouwend en afschuwend aan.
En toch vond ik het een aardige vent.
'Uh, pap, wij gaan denk ik even naar buiten,' murmelde de jongen. Hij had zijn ogen overduidelijk van zijn vader.
Zijn vader knikte, rolde zichzelf weg maar bleef mij met een angstaanjagende blik aankijken. Ik had nog nooit iemand zo naar me zien kijken, nog nooit in mijn hele bestaan. En ik bestond al een tijdje, geloof me maar.
Dus we liepen naar buiten, waar het zonnetje scheen, en we zwegen. Net zoals we net hadden gedaan zwegen we, er werd geen een woord gezegd.
'Hoe heet je?' Ik vroeg het meer om de stilte te breken dan om echt zijn naam te weten. Eigenlijk vond ik de stilte wel goed, het was fijn om zo naast hem te lopen.
'Jacob,' hij richtte zijn hoofd op mij en zijn ogen keken me stralend aan. Alsof het parels waren. Er was iets met hem.
'Ik Belle,' ik zei het nog voor dat hij kon vragen wat mijn naam was. Misschien was hij niet eens geïnteresseerd in mij. Maar ik zei het toch. Want op de een of andere manier was ik wel geïnteresseerd in hem.
Hij grinnikte en keek naar de toppen van de bomen. Zijn korte haar zat lekker door de war en ik rook zijn lichaamsgeur. Normaal hoorden wolven te stinken, maar hij rook heerlijk.
'Lijkt op Bella. Een vriendin van mij heet Bella.'
Toen had ik al een hekel aan Bella.
'Aardig meisje, maar ze gaat met foute mensen om.'
Toen hij dat zei keek hij bedroefd, alsof hij echt om deze "Bella" gaf, wat waarschijnlijk ook het geval was.
'Wat voor mensen?'
Nieuwsgierigheid, het spijt me.
'Niet echt mensen, eigenlijk. Meer enge wezens,' mysterieus richtte hij zijn ogen op die van mij, 'vampieren.'