A ranger/traitor 77

In het eerste dorp dat ze tegenkwamen, wilde Miko meteen het geld uitdelen. Hij had absoluut geen behoefte aan weer een dief te worden genoemd. Will hield hem echter tegen.
“Maar je zei zelf…”
“We willen geen ongewenste aandacht trekken.” Daar zat wat in, dacht Miko, als hij nu handenvol geld zou uitdelen zou dat zeker de aandacht op hen vestigen. Hij beperkte zich dan maar tot het uitdelen van enkele –royale- aalmoezen en een goede fooi te geven in de sjofele herberg waar ze overnachten.
“De weg naar de haven is nog lang en stumpers zullen we helaas nog genoeg tegenkomen.”
Daar had hij gelijk in, merkte Miko terwijl de dagen vorderden. Ze zagen nog een groot aantal tolridders staan, maar die ontweken ze. Will wilde geen risico’s nemen en Miko moest toegeven dat de hoog op hun paard gezeten mannen een veel lastigere klus zouden worden dan de ridder op de brug en ze zouden veel sneller de achtervolging kunnen inzetten ook.
Uiteindelijk bereikten ze de haven. Miko had even daarvoor weer een ridder wat lichter gemaakt en ze waren nog iets meer gehaast dan ervoor om een boot te vinden die hen richting hun bestemming zou brengen. Dat hield wel in dat Miko geen tijd kreeg om het geroofde goud weer bij de rechtmatige eigenaars terug te bezorgen.
“Betaal jij de overtocht maar,” zei Will die zijn gedachten leek te raden, “En dan zien we nog wel wat we met de rest doen. We moeten natuurlijk ook nog terug naar Araluen, hé.” Miko knikte.
“Het is het beste dat we ons opsplitsen. Probeer een schip te vinden dat naar Sonderland vaart.”
“Waarom niet naar Teutoland of meteen Skandia?” vroeg Miko.
“Ik bedacht me, dat we in Skandia niet onopgemerkt aan wal kunnen komen met onze paarden en als we via Teutoland gaan dan moeten we door smalle bergpassen die ongetwijfeld goed bewaakt zijn. Zeker nu Skandia in staat van oorlog verkeerd. En er zijn geen Temujai om de weg vrij te maken.”