29.

      En dat werd het ook. Het eten was heerlijk – risotto met verschillende soorten kaas en noten – maar dat was eigenlijk maar bijzaak. De hoofdzaak van de avond leek het ook leuk te hebben: zijn glimlach was niet van zijn gezicht te branden.
      'Vertel eens over Amsterdam.' Zijn ogen flonkerden.
      Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Wat wil je weten?'
      Hij haalde zijn schouders op, maar zijn gezicht verried dat hij wel degelijk wist wat hij bedoelde. 'Nou, gewoon... zijn de verhalen die ze vertellen waar?'
      Ik lachte. 'Ja! We blowen 24/7, lopen op klompen en in het weekend werk ik in de prostitutie.'
      Hij kneep speels in mijn rechterhand en liet die niet meer los. Zijn vingers gleden voorzichtig over mijn huid en zorgden voor kippenvel. 'Hmmm... hoeveel wil je hebben?'
      Het duurde een paar seconden voordat ik doorkreeg wat hij bedoelde. Verontwaardigd trok ik mijn hand uit de zijne en legde mijn vork neer, zodat ik twee handen vrij had. Wat ik ermee wilde doen wist ik niet; hem wurgen leek toch wel een beetje drastisch. 'Mocht je willen!'
      Hij trok een pruillipje, maar het lukte hem bijna niet om zijn gezicht in de plooi te houden.
      'Ja...' Ik haalde verontschuldigend mijn schouders op. 'Ik heb vorige week ontslag genomen. Het ging niet meer met de afstand...'
'Maar thuisbezorgservice?' Hij knipoogde flirterig en streelde plotseling onder tafel met zijn been langs het mijne.
      'Aaaaah, dat kietelt!' Giechelend trok ik mijn benen weg en kon nog net voorkomen dat mijn haar in mijn bord terecht kwam. 'Oké, deze grap is wel weer goed.'
      'Maar ik kwam er net goed in!' Hij pakte mijn hand en drukte er, als een soort uit zijn tijd ontsnapte ridder, een kusje op. De intensiteit die uit zijn ogen straalde, maakte me verlegen, maar ik haalde diep adem en vermande me. Dit was even niet het moment om de lieve Pip uit te hangen.
      'Slijmbal.'
      Hoewel ik me bij hem redelijk op mijn gemak voelde, was ik toch behoorlijk zenuwachtig. Ik wilde zó graag dat deze avond een beetje goed zou verlopen, zodat hij er niet net zo snel vandoor zou gaan als hij was gekomen. Diep vanbinnen voelde ik me nog een steeds een beetje het suffige, grijze muisje dat ik vroeger was geweest en ik had het gevoel dat het uit zijn val ging ontsnappen. Daarom was het zaak dat muisje zo veel mogelijk in een hoekje te drukken.
      'Bitch...' glimlachte hij uitdagend. 'Als jij niet zo'n mooi meisje was geweest, man... dan had ik hier al lang niet meer gezeten.'
      De ironie droop van zijn stem, maar toch had zijn complimentje me op een gevoelige plek geraakt. Het muurtje dat ik optrok, leek er niet zo best tegen bestand te zijn en ik voelde alweer dat er een heleboel bloed naar mijn wangen trok, om ze rood te kleuren. Ik voelde dat ik iets moest zeggen, maar kon geen fatsoenlijke woorden meer over mijn lippen krijgen. 'Ik... eh... tsja.' Snel pakte ik mijn glas water en begon te drinken, zodat ik in ieder geval even niet meer hoefde te praten.
      Henry lachte. Zijn lach had iets heel gezelligs en aanstekelijks, waardoor ik me een beetje meer op mijn gemak voelde. De felblauwe ogen, die me al enkele dagen geheel in hun greep hadden, lachten mee, ze lachten me toe.
      Ik hoefde niet bang te zijn dat hij ervandoor zou gaan – want voorlopig zou dat niet gebeuren, dat kon ik zien aan de manier waarop hij naar me keek. Ik begreep ineens niet meer waarom ik me zorgen had gemaakt en haalde diep adem om de stress uit mijn lichaam te bannen.
      'Ben je klaar met eten?' Zijn vingers streken vluchtig langs mijn arm; het verlangen om hem dichterbij te hebben werd zo hevig dat ik impulsief zijn hand vastpakte en er zachtjes in kneep. Hij leek het helemaal niet erg te vinden.
      'Ehm... ja.' Er lagen misschien twee happen minder op mijn bord dan ik had opgeschept, maar mijn honger was ineens weg – mijn honger naar eten, tenminste. Want de vlinders in mijn buik hadden daarentegen heel veel honger...
      'Mooi. Euh... wil je nog iets drinken?' De hand die ik niet bezet hield, pakte met tegenzin de waterkan vast. Aan alles was te merken dat hij eigenlijk zo snel mogelijk ergens anders heen wilde. Ik giechelde om zijn halfslachtige poging dat te verbergen.
      'Nee. Nee, dank je. Let's go!'
      Hij schoof zijn stoel zo enthousiast naar achter dat de houten poten een hoog, piepend geluid maakten en wandelde zonder te antwoorden de zaal uit. Aan de manier waarop hij mijn hand vasthield, kon ik voelen dat hij behoorlijk gespannen was.
      Hij hield rekening met mijn tempo, maar keek recht voor zich uit, alsof hij toch niet helemaal het idee had dat ik er ook was. Ik ging er eigenlijk vanuit dat we in school zouden blijven, maar ineens wandelden we door de grote, houten voordeuren naar buiten. Het frisse avondwindje koelde mijn wangen iets af en liet de rode kleur ervanaf verdwijnen. De oranje gloed die de zon elke avond in de lucht achterliet, was nog net te zien, boven de huizen aan het einde van de straat.
      We liepen zwijgend door; de spanning was zo duidelijk voelbaar dat ik überhaupt niets durfde te zeggen. Toch was het geen ongemakkelijke stilte: het voelde alsof Henry het ook wel prettig vond om niets te hoeven zeggen, zo geconcentreerd was hij. Zijn duim streelde zachtjes langs de rug van mijn hand en leek een spoor van tintelingen achter te laten.
      Het was inmiddels wel duidelijk dat hij echt iets speciaals gepland had, en stiekem kon ik nog steeds niet helemaal geloven dat ík het meisje was wat hier ook hoorde te lopen. Steeds weer liet ik mijn ogen over hem heenglijden, maar ik kon er maar niet aan wennen dat ik degene was die zijn hand vasthield.
      'Zo,' zei hij ineens, en hij kneep zachtjes in mijn hand. We liepen een kade op; het water van de Thames glinsterde in het licht van de ondergaande zon.
      'Zo zo,' antwoordde ik bewonderend, toen we bij de rand van de kade aangekomen waren en ik het uitzicht tot me door liet dringen. De London Eye en de Tower Bridge waren vanaf hier goed te zien, en de zon gaf ze een warme, oranje gloed. 'Wauw.'
      Henry ging op het gemetselde muurtje zitten en glimlachte. 'Ja, Londen is best mooi, hé?'
      'Ik zou eerder zeggen, fantastisch!' Ik kon mijn ogen niet van de Tower Bridge af houden, het gevaarte leek me gehypnotiseerd te hebben – totdat er een hand langs mijn wang streek. Ik keek recht in de ogen van Henry, die ineens een stuk dichterbij waren gekomen en voelde de vlammetjes in mijn buik oplaaien tot een heus kampvuur.
      Maar hoezeer ik ook mee wilde doen aan wat hij duidelijk van plan was, ik bewoog mezelf toch iets verder naar achter en ging ook op het muurtje zitten. Ik kon de verwarring van zijn gezicht aflezen. 'Weet je...' ik keek naar beneden, bestudeerde mijn smerige, paarse vans, die eenzaam langs het muurtje bungelden, en zijn grote, zwarte vans. 'Ik zou je graag iets beter leren kennen.'
      Het lukte me weer om mijn blik op zijn intense kijkers te richten en voor een moment lang keken we alleen naar elkaar. Ik zag zijn mondhoeken omhoog krullen. 'En hoe was je van plan dat te doen?'
      Ik kon voelen dat hij me plaagde, maar wist niet precies hoe. 'Nou,' schoot ik in de verdediging, 'als jij nou eens iets over jezelf vertelt?'
      Zijn blik liet kippenvel op mijn armen verschijnen – al droeg de koude wind daar misschien ook wel een beetje aan bij. 'Nee, dat is te makkelijk.' Er was inmiddels een speelse grijns op zijn gezicht verschenen.
      'O.' Wat bedoelde hij in godesnaam? Zijn grijns kon me in ieder geval niet helpen. 'Maar... moet ik je dan vragen stellen?'
      'Je bent schattig als je zo twijfelt.' Hij pakte mijn hand van mijn schoot en gaf er een kusje op.
      'Ik weet niet of ik dan wel schattig wil zijn.' Maar hij had me opnieuw aan het blozen gekregen – dat dan weer wel. 'Maar dat was geen antwoord op mijn vraag.'
      'Nee, dat is waar. Nou, vraag maar raak. Maar voor je van wal steekt, wil ik jou eerst iets vragen.'
      Henry sprong van het muurtje en trok me voorzichtig tegen hem aan. Hij legde zijn armen om mijn nek, waardoor we zo dichtbij elkaar stonden dat ik bijna scheel moest kijken om zijn ogen nog goed te zien. 'Zou je het leuk vinden om dit vaker te doen?'