A scream

Er klonk een oorverdovende schreeuw door het hele huis, de klank ervan nog scheller dan het gekras van een uil. Narcissa moest zichzelf bijna letterlijk tegenhouden om niet naar de kelder te snellen. Het was niet Lucius’ stem, dat was wel duidelijk geweest.. toch?
Voor haar eigen gemoedsrust was het beter om toch even een kijkje te gaan nemen, maar voor Lucius’ reputatie natuurlijk niet. Een Dooddoener wier vrouw komt kijken of hij niet op de vloer van de kelder ligt krijgt niet bepaald meer aanzien. Terwijl Narcissa stond te overpeinzen wat het beste was om te doen, had Draco zijn schuilplaats achter de trapleuning al verlaten. Hij rende op sneltempo terug naar zijn kamer, in de veronderstelling dat het nu gebeurd was. In zijn eigen huis was iemand gedood. Door zijn eigen vader.
Hij schrok zich de Drakenpest toen zijn deur opeens openging en sprong zowat tegen zijn hemelbed op van schrik, waar hij tot dusver tegenaan geleund had gestaan.
‘Rustig maar hoor jongen,’ zei Narcissa met heldere stem, haar blauwe ogen keken kalmerend in die van Draco, ‘die schreeuw was van een jongeman die ergens van schrok. We hebben bezoek.’
Draco kon zichzelf niet meer beheersen en kreeg meteen spijt van de woorden die hij vervolgens uitsprak.
‘Vader heeft iemand vermoord, is het niet? Is het een opdracht van de Heer van het Duister? Waarom doet hij het híer?’
Draco vuurde de vragen op zijn moeder af. Narcissa sloot haar ogen en slaakte een zucht.
Natuurlijk, dacht ze bij zichzelf, wat had je dan verwacht? Draco is geen Wemel of iets dergelijks en dus geen achterlijke jongen. Hij heeft het echt wel in de gaten als er zich zoiets afspeelt in zijn eigen huis. Ik heb mezelf voor de gek gehouden door te hopen dat hij het niet zou merken.
-
Echter, Draco en Narcissa hadden geen van beiden gelijk. De gil was niet van Avondrood geweest, maar van Lucius, die nu kermend van de pijn op de grond lag.