21. Comfort me, teddy bear.

Trillend sta ik nog tegen de muur aan. Inmiddels zijn er al vele minuten verstreken. Stilte in de kamer, chaos in mijn hoofd. Steeds opnieuw overtuig ik mezelf ervan dat het gewoon een grapje was, maar dan komt zijn blik weer voor mijn geest. Hij meende het. Hij was serieus.
Ik schud ongelovig mijn hoofd en voel dat ik nog meer in paniek raak. Mijn moeders woorden schieten door mijn hoofd.
'Maar vertrouw ze niet.' Wist ze het? Waarschuwde ze me voor die monsters?
Plots krijg ik de sterke drang om ieamnd te bellen, met een normaal iemand te praten. Weer schiet mijn moeders stem door mijn hoofd.
'Vertrouw Stiles.' Voor het eerst twijfel ik aan haar woorden, maar dan grijp ik naar mijn mobiel.
'Met Stiles', neemt hij op vrolijke toon op.
'Hee, met Jane.' Nogmaals begroet hij me.
'Uhh, Stiles.. Zou je langs kunnen komen?'
Slechts een seconde duurt het voor het kwartje valt.
'Natuurlijk, ben al onderweg naar mijn Jeep.' Ik bedank hem. Blij dat hij hoorde dat er iets mis was, zonder verdere uitleg te moeten geven. Ik hang op en besef dan pas wat ik van plan ben. Ik wil Stiles gaan vertellen dat er monsters, sprookjesfiguren, bestaan. Alsof hij dat ooit zal geloven.
Ik begin op mijn nagels te bijten. Iets waar ik anderhalf jaar geleden mee ben gestopt. Iets wat ik gezworden had nooit meer te doen.

Wanneer ik de deur van de Jeep hoor dichtslaan, trek ik een sprintje naar beneden. Net op het moment dat de deurbel ringt, trek ik de deur open. Stiles neemt me gelijk in zich op en trekt me vervolgens in een knuffel.
'Alles goed?' Ik knik, maar schudt dan vervolgens mijn hoofd. Stiles legt zijn hand op mijn onderrug en begeleidt me naar de bank. Hij gaat naast me zitten en vouwt zijn handen om de mijne heen.
'Tell me.'
In platas van mijn mond open te doen en het bizarre nieuws te delen, klap ik mijn tanden stevig op elkaar. Dit is belachelijk. Hij zal me nooit geloven. Ik geloof het zelf nog niet eens!
'Jane.'
Ik kijk op in zijn bruine ogen. Totaal anders dan die van Isaac, maar zeker even mooi.
'Je gelooft het toch niet', mompel ik. Hij kijkt me aan met een bepaalde hoeveelheid warmte, waardoor ik het alsnog overweeg te vertellen.
'Ik beloof je dat ik in ieder geval mijn best zal doen.' Een belofte die een zekere 99% kans van slagen heeft in zijn geval.
Ik besluit het hem maar gewoon te vertellen, mijn hart te luchten. Ik ratel het hele verhaal op. Mijn eigen mening en gedachtes eraan toegevoegd. Na mijn spreekbeurt over het onmogelijke blijft het stil. Lang stil.
'Het verbaast me op zekere hoogte eigenlijk niet.'
Verbaasd staar ik hem aan. Wat?
'Ja, het verklaart bepaalde dingen gewoon. Zoals dat Scott opeens goed is in Lacrosse en dat hij soms opeens wegrend.' Stiles blik staat gericht naar ergens, ver, ver weg van hier.
'Wat vind je van ze?' In mijn hoofd doemen er weer beelden van de ergste, vreselijkste monsters op.
'Ik weet het niet', antwoordt hij bedachtzaam, 'Ze blijven hetzelfde.'
Aan de ene kant moet ik toegeven dat hij gelijk heeft. Aan de andere kant..
'Als ze boos worden of met volle maan', ik laat even een stilte vallen, zodat er een dreigende sfeer kan ontstaan, 'worden ze monsters. Wie weet wie of wat ze kunnen aandoen.'
Dit overweegt Stiles even.
'Heb je wat aan Isaac gemerkt?' vraagt hij plots.
Ik snap meteen waar hij heen wil en voel me dan ook intens schuldig.
'Ik heb nooit doorgehad dat hij anders was. Het enige was dat hij van de ene op de andere dag opeens heel behendig, soepel en sterk werd.'
Stiles knikt goedkeurend bij dit antwoord.
Plots denk ik aan nog iets. Even twijfel ik, maar dan vertel ik Stiles ook over de folder van mij in Derek's huis.
'Toen ik Isaac erover vertelde, zei hij dat hij er niets vanaf wist. Hij mompelde iets van dat hij gebruikt werd en begon toen te trillen. Hij wilde weggaan, aangezien hij zei dat hij gevaarlijk voor mij was op dit punt, maar ik hield hem vast en toen kreeg hij het weer onder controle. Ik had niet echt door wat er toen gebeurde.'
Stiles knikt en een glimlach siert mijn gezicht.
'Jij bent z'n middel geworden.'
Ik kijk hem niet begrijpend aan.
'Zijn middel?' Hij knikt.
'Als Scott boos wordt, denkt hij aan Allison, dat weet ik toevallig. Dan krijgt hij het onder controle, Isaac gebruikt jou.'
Nog meer schuldgevoelens razen door mijn lichaam. Somber kijk ik uit het raam.
'Zijn middel heeft hem zonet hysterisch gillend uitgemaakt voor monster.'
'Hij zal je vast vergeven.'
'Waarom zou hij?'
'Omdat ik het ook zou doen.'


- Comment please? Thankyou! --