Eenenvijftig

Het irritante gepiep van mijn wekker blerde in mijn oren. Zonder mijn ogen te openen sloeg ik ernaar, net zo lang tot hij ophield.
“Beeb beeb beeb be- BAF,” mompelde ik. Ik draaide me nog een keer lekker om en kroop weg onder mijn deken, vastbesloten om nog wat te slapen. Het was zo lekker knus onder mijn deken. Ik voelde een soort warmtebron naast me en schoof er naar toe. Het was zacht en veerde terug als ik er op drukte.
“Is het leuk?” zei een hese stem geamuseerd. Ik opende mijn ogen en keek recht in het gezicht van Liam, waar ik nogal van schrok. Met een korte gil week ik achteruit, maar viel dit keer gelukkig niet van mijn bed.
“Ik schrok van je,” beschuldigde ik hem.
“Jij hebt me wakker gemaakt,” grijnsde hij terug.
“Sorry,” bloosde ik, “ik was zelf nog niet helemaal wakker.”
“Hoe laat is het?” vroeg Liam. Ik keek op mijn wekker, maar was vergeten dat ik die kapot had geslagen. Dus pakte ik de eerste beste telefoon die ik zag, en die bleek van Liam te zijn.
“Het is half negen, en je hebt tig sms’jes,” antwoordde ik. Ik zou net weer gaan liggen, toen ik me iets bedacht en overeind schoot.
“Het is half negen!” riep ik paniekerig.
“Wat is het probleem?” vroeg Liam. Hij pakte zijn telefoon en ontgrendelde het.
“Ik ben te laat op school,” antwoordde ik, nog steeds in paniek. “Snotje word woedend! Ik wil niet nablijven,” jammerde ik. Ik kreeg een idee en greep mijn iPhone. Ik toetste een nummer in en gaf het aan Liam.
“Doe alsof je mijn oom bent die op me past zolang mijn moeder op zakenreis is, en meld me ziek,” beval ik hem.
“Wat? Maar dat kan ik niet,” protesteerde Liam.
“Nu doen, ik heb al op bellen gedrukt!” Ik duwde hem de telefoon in zijn handen. Liam keek me verontwaardigd aan en probeerde de telefoon weer aan mij te geven, maar toen klonk er een stem uit de telefoon.
Met het Queen Elizabeth College, met wie spreek ik?
Ik duwde Liam’s arm naar zijn oor en gebaarde dat hij moest praten. Hij keek boos, maar deed het toch. Hij schraapte even zijn keel.
“Met Henry Koch,” zei hij met een basstem. Ik moest mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. “Ik kom mijn nichtje, Samantha Sophon, ziekmelden. Ze heeft een verkoudheid opgelopen en kan niet naar school.”
Ik gooide mijn gezicht in een kussen om mijn gelach te smoren.
Ik zal het doorgeven aan de leraren. Dank u voor het melden en wens Samantha beterschap.
“Dat zal ik zeker doen,” zei Liam alias oom Henry Koch. “Goedendag.” Hij hing op.
“Beterschap,” grijnsde hij naar me. Ik begon bijna hysterisch te giechelen en Liam lachte vrolijk mee.
“Weet je dat dit de eerste keer is dat ik spijbel?” lachte ik. Liam keek me ongelovig aan.
“Echt waar?”
Ik knikte. “Ik ben een brave leerling,” knipoogde ik. Liam lachte en trok me overeind.
“Dan gaan wij je eerste spijbeldagje vieren,” zei hij.
“En de jongens dan?” vroeg ik.
“Oh ja, ik had sms’jes van ze!” herinnerde Liam zich. Hij pakte zijn telefoon en opende de berichtjes. Naarmate hij meer las, werd hij bleker.
“Wat is er?” Ik keek hem onderzoekend aan.
“Ik had gister mijn studiosessie in moeten halen, maar ik was het weer vergeten,” mompelde hij beschaamd.
“Wat?” riep ik uit. Ik sleurde hem overeind. “Liam James Payne, jij kleed je nu onmiddellijk aan en gaat je verontschuldigen bij je manager!” zei ik bestraffend. Liam keek even beteuterd, maar deed toen toch wat ik zei. Ik trok snel ook wat kleding aan –mijn rode houthakkersblouse en een grijze skinnyjean, het zat gewoon zo lekker- en trok Liam toen mee naar beneden. Daar besmeerden we een paar boterhammen die we in de auto op zouden eten.
We haastten ons naar de auto en reden toen naar de studio, waar ik nog nooit was geweest. Ik was behoorlijk nieuwsgierig.