Vijftig

Ik schrok wakker. Ik was tegen Liam in slaap gevallen, en hij had er niets van gezegd. Ik keek op en zag dat Liam nog gewoon wakker was. Ook zag ik dat het al nacht was. De lucht was donker en bespikkeld met stralende sterren.
Liam keek op me neer. “Lekker geslapen?” vroeg hij geamuseerd.
“Ongeveer. Als dit geen boom was geweest was het geweldig,” glimlachte ik. Ik had een houten kont gekregen door de tak, maar het feit dat Liam als mijn kussen had gefunctioneerd maakte alles weer goed. “Hoe laat is het eigenlijk?”
“Half twaalf,” zei Liam rustig, alsof het niets was.
“Half twaalf?” riep ik paniekerig. Ik schoot overeind, maar vergat dat ik in een boom zat. Gillend viel ik van de tak af. Ik greep doelbewust om me heen en wist een andere tak te pakken. Ik had al zoveel in bomen geklommen dat ik vallen ook wel gewend was, maar zo’n hoge boom had ik nog nooit beklommen.
“Sam!” Liam’s stem sloeg over van de schrik.
“Ik- ik ben oke, denk ik!” riep ik trillerig terug. Ik probeerde met mijn andere hand de tak te pakken, maar het lukte niet. Gelukkig waren mijn armen wel redelijk sterk door het boogschieten, maar lang zou ik het niet volhouden. Ik slikte even.
“Ik kom er aan.”
“Bedankt, Superman,” glimlachte ik moeizaam. Ik hoorde takken ritselen en Liam vloeken. Even later zat hij voorzichtig op de tak waar ik aan hing. Hij reikte zijn hand naar me uit en pakte mijn pols. Langzaam trok hij me een stukje omhoog, zodat ik de tak ook met mijn andere hand kon pakken.
Ik trok mezelf op en hijgend bleef ik even op de tak liggen. “Dank je,” mompelde ik buiten adem.
“Doe dat nooit weer,” zei Liam geschrokken.
“Dat was ik ook niet van plan,” murmelde ik. Liam trok me overeind en dicht tegen zich aan, met zijn armen stevig om me heen geslagen. Ik klampte me aan hem vast. De adrenaline gierde nog steeds door mijn lijf en ik had mijn ademhaling ook nog niet onder controle.
“Misschien kunnen we maar beter naar huis gaan,” zei Liam zacht. Ik knikte, niet in staat om nog iets te zeggen.

“Ik breng je naar bed,” zei Liam in mijn oor. Zijn adem streek door mijn nek waardoor ik kippenvel kreeg.
“Nee, niet doen,” zei ik slaperig. Liam had de voordeur opengedaan en droeg mij naar binnen. “Ik moet mijn huiswerk nog maken!”
“Sam, het is bijna half een ’s nachts. Dan ga je echt je huiswerk niet maken!”
“Maar anders word Snotje boos,” sprak ik hem tegen.
“Snotje?” Liam grinnikte.
“Nou ja, meneer Snut. Maar hij peutert altijd in zijn neus en is de saaiste leraar van de school. Je kunt gerust slapen en sms’en en dergelijke in zijn les, maar hij doet wel huiswerkcontrole. En als je dan je huiswerk niet hebt gemaakt, ben je dood.”
Liam schudde lachend zijn hoofd. “Ik wil niet dat je doodgaat. Wat voor vak geeft hij?”
“Geschiedenis.”
“Dan maak ik je huiswerk wel,” besloot hij.
“Wat?” Ik opende mijn ogen en keek hem ongelovig aan. “Jij moet ook slapen, hoor!”
Liam keek me aan. “Sam,” zei hij ernstig, “ik heb vaak genoeg maar een paar uur slaap gehad. Bovendien was geschiedenis vroeger mijn sterkste vak, en ik hoef morgen niet naar school, dus ik kan uitslapen.”
Ik zuchtte. “Goed dan,” gaf ik toe. Ik liet me naar boven dragen door Liam,waar hij me zachtjes op mijn bed legde. Ik voelde nog net hoe hij mijn schoenen uittrok en de deken over me heen trok, toen viel ik in slaap.