O20 Isabelle Cleo Harrison

1 jaar later.

Ze liep met Delilah naar het landhuis. Het meisje was nu bijna 6 maanden oud, en het vrolijkste kind dat ze ooit had gezien. De bevalling was behoorlijk zwaar geweest en had heel erg lang geduurd. Ruim 24 uur had ze zich in het zweet gewerkt, en het eindigde in een keizersnede omdat Del zichzelf had tegen gewerkt. En ze gaf toe: het gehuil van haar dochtertje had als muziek geklonken. Het was een teken van leven, misschien zelfs oerkracht.

En Oliver had die 24 uur braaf met haar uitgezeten. Ze voelde hoe de man een soort respect naar haar had ontwikkeld, eentje die ze niet kende. En hun relatie was naar een ander level getild. Ze kenden elkaar beter, en gaven elkaar alle ruimte. Samen vormde ze het perfecte team om Delilah een veilige basis te geven. Ze wist zeker dat dat met Ryan nooit gelukt zou zijn. Hij wilde elk moment weer wat anders, en was nóoit zeker van zijn zaak. Dat waren hele slechte eigenschappen om een vader te zijn. Maar ze dacht wel dat Ryan een hele goede vader zou zijn. Dat kon niet anders. Elke man had het wel in zich om een goede papa te vormen.

Ze opende de deur van het enorme huis, en glimlachte toen Nathan en Layla meteen aan haar broek hingen. Het tweetal was dolop Delilah, en wilde haar de hele dag knuffelen en met haar spelen. Aan liefde kwam zeker niet te kort. "Hee." zei ze toen ze Tyron zag. "God, wat groeien baby's toch snel." hoorde ze hem mompelen. Ze lachtte even, en ze namen afscheid van Tyron. Daarna spreidde ze een dekbed uit op de grond, en vouwde die een keer dubbel. Ze legde Delilah erop, en zette de twee kleine kinderen erbij. Nathan ging al snel weer tekenen, maar Layla bleef bij Delilah liggen, en aaide haar over haar buikje. Wat een schatje was het kleine meisje ook.