Negenenveertig

Ik had in de les van Snotje inderdaad nog even kunnen slapen. Het was maar een kwartiertje geweest, maar het had me goed gedaan. Ik was veel opgewekter en energieker. Snotje dacht dat het door zijn geweldige les kwam, en ik liet het maar zo. Zolang hij dat dacht kon ik ongestoord slapen. Ik pakte mijn skateboard en nam afscheid van Tirza. Eenmaal buiten sprong ik op mijn board, op weg naar huis.
Ik was niet voorbij het hek toen ik een arm om me heen voelde die me van mijn board trok. Met een gil viel ik van mijn skateboard, die nog een paar meter doorrolde en toen op het gras tot stilstand kwam. Kwaad keek ik naar de persoon die me tegen had gehouden, maar veel viel er niet te zien. De persoon had een belachelijk grote zonnebril op en een muts tot over zijn oren. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, maar herkende hem echt niet. Tot hij zijn zonnebril omhoog deed.
“Missed me?” vroeg Liam lachend. Ik schoot in de lach en gaf hem een knuffel.
“Liam, ik schrok me dood!”
“Sorry,” glimlachte Liam.
“Wat doe je hier? Straks word je herkent!” vroeg ik toen paniekerig. Liam grijnsde.
“Geen zorgen. Jij herkende me toch ook niet?” stelde hij me gerust.
“Weet ik wel, maar-”
“Sam, geen zorgen. Jij kent me wel een stuk beter dan mijn fans, dus zal ik echt niet herkent worden. Pak je je skateboard, we gaan ergens heen,” veranderde hij van onderwerp.
“Waarheen?” vroeg ik in de war.
“Dat is een verassing. Ik heb het nog niemand laten zien, dus voel je vereerd.” Hij glimlachte nog een keer naar me. Verdwaasd knikte ik en haalde mijn skateboard op.
Liam nam me mee naar zijn auto en we stapten in. “Waar gaan we heen?” vroeg ik nog een keer. Liam gaf geen antwoord, maar glimlachte geheimzinnig. Ik sloeg mokkend mijn armen over elkaar en probeerde strak naar beneden te kijken, maar dat mislukte. Ik was te nieuwsgierig.
Na een klein halfuurtje stonden we stil. Ik keek om me heen en zag dat we weer in een bos waren beland, maar het was een ander bos. Liam stapte uit de auto en hield galant de deur bij mij open. “Kom je?” vroeg hij. Ik stapte ook uit de auto en volgde Liam het bos in.
“Waar gaan we heen?” vroeg ik voor de derde keer.
“Vraag jij je ook wel eens af of vogels ook de hele tijd zeuren over hun bestemming als ze naar het zuiden trekken?” merkte Liam op.
“Nee. Maar ik vraag me wel af waar wij nu heen gaan,” kaatste ik terug. Liam schudde lachend zijn hoofd en week weer van het pad af. Of eigenlijk volgden we nu ook een pad, maar deze was smaller en nauwelijks zichtbaar.
“Hier is het.” Liam bleef stil staan bij een grote boom. Het was een dikke woudreus, met enorme takken die bijna horizontaal liepen. “Hier kom ik vaak als ik alles even op een rijtje wil zetten.”
Hij stak zijn arm uit en slingerde zichzelf op de onderste tak. Zo snel als een aap klom hij verder, tot hoog in de boom. “Kom!” riep hij uitnodigend. Ik stond nog steeds versteld van Liam’s klimkunsten. Ik had hem niet ingesteld als een klimmer. Aan de andere kant, dit had hij vast al vaker gedaan, dus wist hij welke tak waar zat en hoe hij het snelst boven kon komen.
Ik greep ook een tak en klom nog sneller dan Liam de boom in. Ik klom al in bomen sinds ik klein was, en het was voor mij dus ook geen probleem.
Ik zag Liam verbaasd kijken toen ik al snel naast hem zat, maar ik haalde mijn schouders op. “Ervaring,” grijnsde ik. Liam knikte en sloeg een arm om mijn schouder. Ik bekeek de omgeving. Je had hier een prachtig uitzicht en ik begreep waarom Liam hier zijn gedachten kwam ordenen.
“Dit is geweldig,” fluisterde ik. Ik liet mijn hoofd tegen Liam’s schouder rusten. Hoe graag ik ook wilde kijken, ik voelde hoe mijn ogen dichtvielen. Ik had echt te weinig geslapen vannacht.
“Ben je moe?” fluisterde Liam in mijn oor. Ik knikte slaperig.
“Sorry, ik kon gewoon niet in slaap komen vannacht.” Ik gaapte.
“Het geeft niet. Zal ik je naar huis brengen?” Ik voelde zijn blik op mijn gezicht branden. Ik opende mijn ogen en keek hem aan.
“Nee, het is hier zo mooi,” antwoordde ik. Liam grinnikte en wreef even over mijn rug.
“Dat zie je toch niet als je je ogen dicht hebt, idioot,” zei hij plagend. Ik werd rood en bedacht me dat dat waar was.
“Toch wil ik blijven,” zei ik koppig. Liam drukte een kus op mijn kruin.
“Dan blijven we,” zei hij. Ik zuchtte tevreden en sloot mijn ogen weer. Ik hoorde Liam iets neurieen, maar ik was te moe om te vragen wat voor liedje het was. Het klonk bekend.