Battle 4.7

'Jaaaa!' roept Sintclaire die het podium oprent. 'Zijn ze niet geweldig?!' 
Ik ben tussen Lena en Ethan gaan staan en ik staar naar de gillende massa. 
'Ja mensen, het is lang geleden. Maar dit waren ze weer. JAB!' 
We zwaaien en lopen het podium af. Gelijk komt mijn band op me af. 
'En dat deed je alleen al op de middelbare? Like WOAH!' roept Lisanne. 'Ik vraag me alleen één ding af. Wat is JAB?' 
'Just Another Band.' antwoordt Ethan trots, de naam was zijn idee. Omdat er in die tijd al zoveel lokale bandjes bestonden en wij waren de zoveelste. 
'Nice.' zegt Jake met een lach.
Op het podium wordt de winnaar uitgeroepen, waarna een luid gejuich klinkt. Daarna gaan de doeken dicht en wordt de zaal langzaam aan leeg. 
'We moeten maar eens terug naar het hotel.' zegt Jake tegen me, terwijl Lisanne en Bobsle naast hem staan. 'We zien je later.' 
Ik knik en geef ze snel een knuffel, waarna ze vertrekken. 
Ik loop naar de bijna lege zaal. Hij is er nog steeds. 
'Je bent beter dan ik ooit had gedacht.' zucht David, hij staat op van de stoel en loopt naar me toe. 'Wat dacht je van een wandelingetje?' 
Ik kijk hem aan en zucht. Ik kan hem niet afwijzen. En het is maar een wandelingetje. 
'Let's go.' zucht ik. 
Hij glimlacht en we lopen de zaal uit. 
Het is stil. We praten niet. We kijken alleen maar wat rond. Het valt me wel op dat hij een beetje wankelt. 
'Ik zag je op tv.' zegt hij opeens. 
'Wat?' 
'Ik heb je gezien. Hoe je zong. Het was mooi. Harry past niet bij je. En die jongen. Die blonde gast met zijn domme uitstraling, die past ook niet bij je.' Hij grijpt mijn schouder vast en duwt me tegen een muur. 
'David! Laat me los!' schreeuw ik. Maar hij negeert me. 
'Wat jij nodig heb is een jongen die jou tenminste kan tegenhouden. Iemand die kan zingen. Iemand waarvan je kan houden. Iemand zoals ik.' 
Zijn ogen glinsteren, op zijn voorhoofd staan druppeltjes van zweet. Mijn hart voel ik in mijn keel kloppen. 
David staart me in mijn ogen aan. 
Als een gek duwt hij zijn mond op die van mij. Met zijn tong probeert hij een weg mijn mond in te banen. Ik doe pogingen om los te komen, maar hij heeft getraind. Hij is te sterk geworden. 
'Blijf van haar af!' hoor ik een bekende stem schreeuwen, terwijl David van me afgerukt word. 
'Harry!' schreeuw ik hysterisch. 
David valt met een baf op de grond en Harry rolt ietsje verder.
'Aahw de poedel!' lacht David terwijl hij van de grond opstaat en Harry bij zijn kraag vastpakt.
'Hm, op de tv leek je veel groter. Maar je bent gewoon een kleine dwerg. Kijk die angst in je ogen!'
Ik kijk naar Davids ogen. Ze zijn rood en waterig. Zijn mond trilt. Zijn vuisten gebald. 
Ik zucht. Ik herken deze kenmerken. Zo heb ik hem al eens eerder aangetroffen. 
Ik kwam bij zijn huis, we zouden een lied schrijven, over ons. Toen ik bij zijn deur aankwam en net wilde kloppen, hoorde ik geschreeuw en gelach. Ik hoorde van alles breken. 
Ik deed de deur open en zag David op de bank staan. Zijn beste 'vriend' lag op de grond met een fles in zijn hand. 
'Demi, schatje! Iets te drinken?' hij sprong van de bank af en wankelde naar me toe. 
Ik zag het al gelijk. Hij was zo dronken, hij kon niet meer normaal lopen. 
Net als nu. En als David dronken is, denk hij dat hij superman is. Maar dan de maffe versie. 
Woest gooit hij Harry op de koude stoeptegels. 
'Sorry Loverboy, maar je had me niet moeten storen. Die nietsnut daar -' hij wijst naar mij. 'is niets waard. Maar ik kan goed met haar pronken. Ik zou bekend worden. Ik zou alles kunnen doen!' 
Ik loop naar hem toe en pak zijn arm beet. Ik trek hem langzaam bij Harry vandaan. 'Alsjeblieft, David. Doe nou geen domme dingen. Je hebt teveel gedronken. Ik wil best met je praten, maar alleen als je nuchter bent.' 
Ik kijk in zijn rood doorlopen ogen, waar ergens de hazelnoot bruine irissen zich schuilhouden.
'Ga naar huis.' zeg ik tegen hem. 
Hij werpt nog een dreigende blik naar Harry, maar hij draait om en loopt weg. 
En dus ben ik alleen met Harry.
Ik help hem niet overeind, ik kijk alleen toe hoe hij daar op de grond ligt. Diep ademhalend. 
'Dus dat was je nieuwe vriend?' vraagt hij een beetje bang. Ik snap het wel, David kan eng over komen en - Hee, wacht eens. 'David is mijn vriendje niet!' roep ik uit. 'Hij is mijn jaloerse ex.' Harry staat op en klopt zijn kleding af. 
'Trouwens, over exen gesproken,' begin ik. 'wat doe je hier?' 
'Nou heel simpel. Ik woon hier in de buurt en toen ik een wandelingetje aan het maken was zag ik jullie.' 
'Hmm-hmm, tuurlijk. En je kwam op het idee om een wandelingetje te maken door een tv misschien?' vraag ik sceptisch. 
'Misschien.' 
'Maar ik moet je wel bedanken, je hebt me wel geholpen. Dus bedankt.' zeg ik. Ik wil hem niet bedanken, maar het moet gewoon even.
'Geen dank. Dus, hoe gaat het?'