H16

Ik stap de ruïne binnen, in een kamertje wat nog vrij goed overeind staat. Een wonder.
Ik kijk even rond, ik zie Cecile en haar beest, Nitor, aan een tafel zitten. Naja, als je het een tafel kan noemen.
Het is een vrij grote, platte steen. Op de steen staat een grote kom met daarin een heerlijk ruikende stoofpot. Ik begin meteen te kwijlen. Ik hoop dat ze het niet door hebben. Zelfs Diamantar ruikt geintresseerd aan de stoofpot.
'En? Vind je het lekker?' Vraagt Cecile blij.
'Dat weet ik nog niet, ik heb nog niet geproefd.' Maar ik kan mijn ogen niet van de heerlijke stoofpot afkrijgen. Ik hoor Cecile grinnikken en opeens gaat er een pollepel in mijn zicht die een paar grote volle lepels in een kleiner kommetje schenkt.
'Ga toch zitten,' zegt Cecile tewijl ze naast zich op de grond klopt.
Ik ga naast haar zitten en pak een lepel.
'NIET ETEN!' Roept Diamantar, 'Straks is het vergif!'
'Ík waag het erop,' zeg ik tegen hem. Ik wil Cecile niet beledigen. Diamantar gaat naast me zitten, klaar op me opterapen als er iets mis gaat en met me weg te vliegen.
'Je draak vertrouwd me niet,' zegt Cecile verdrietig.
'Nope,' zeg ik terwijl ik me concentreer op de lepel. Ik vul hem met een groot stuk stoofpot en breng hem naar mijn mond.
Het lijkt wel alsof iedereen naar de lepel kijkt. Cecile vol belangstelling hoe ik het zal vinden. Nitor zonder belangstelling, ik vol zenuwen hoe lekker het zou zijn. En Diamantar bang omdat het giftig zou zijn. Wij rare wezens.
De lepel giet de stoofpot bij mijn naar binnen. Diamantar verstrakt zijn spieren en de rest fronst.
'Hmmm,' zeg ik terwijl ik mijn lippen lik,'Heerlijk.' Meteen ontspand iedereen en we eten gesamenlijk verder.
'En toch kon het giftig zijn, dat mens haat ons, en zij heeft niet beloofd ons niets te doen.' Ik zeg niets terug. Ik wil niemand boos maken. Mijn draak niet, en Cecile en haar Nitor niet.

'Dat was echt bijzonder heerlijk,' zeg ik tegen Cecile,'Dat vlees was echt heerlijk, de kruiden, de tomaten, dat waren toch tomaten? En de andere groenten. Heerlijk.'
'Graag gedaan,' zegt Cecile, ze bloost een beetje.
'Hmmm,' zeg ik.
'Ehm... Lilith... zou ik je iets mogen vragen?' Cecile wordt rood en kijkt zenuwachtig naar Diamantar alsof ze bang is dat hij haar iets aan gaat doen. Diamantar gromt, blij dat ze bang voor hem is.
'Diamantar doet je niets,'zeg ik.
'Nee, dat was niet mijn vraag...'
'Ja? Vraag maar,' zeg ik, nu ben ik nieuwschierig.
'Nou... ik heb je míjn verleden verteld... zou ik jóuw verleden mogen horen?' Vraagt ze.
De druk in de ruïne stijgd.
'Ja best... alles?' Vraag ik.
'Alles,'zegt Cecile instemmend.
Ik vertel haar alles. Over de jaren bij mijn vader, over hoe ik weg liep, hoe ik naar de school ging... Metsa ontmoete... over de oehoe, over Diamantar, over Aryen, over alles. Over hoe mijn vader aanviel, in een schim veranderde, over mijn vrienden... overleden... over mijn wraak. Over het weglopen. Over mijn dromen. Over Aryen, weer. Over nu...