34.

Zayn POV

Ik haalde snel mijn hand weg. In paniek keek ik om. Ik zag dat Liam nog op mij aan het wachten was. 'Liam!' riep ik op een gedempte toon. Hij keek me verbaasd aan, maar kwam toch naar mij toe. 'Voel eens achter haar nek,' zei ik zo kalm mogelijk. Niet dat ik kalm was want ik trilde als een gek. 'Wat? Maar waarom zou-' 'Doe het gewoon!' onderbrak ik hem. Hij leek even te twijfelen, maar deed het uiteindelijk toch. In eerste instantie leek hij niets speciaals te voelen, maar plots zag ik zijn ogen groot worden. 'Voelde jij dat ook?' vroeg ik. Hij knikte nog steeds met grote ogen. 'We moeten een ambulance bellen!' zei ik iets te luid. Iedereen keek ons aan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Stephanie haar moeder. 'Stephanie voelt nog warm aan in haar nek, en als ze echt dood moest zijn, zou ze ijskoud aanvoelen,' zei ik. 'Zayn, ik weet dat je hard afziet, maar probeer gewoon te accepteren dat ze dood is,' zei ze terwijl ze een hand op mijn schouder legde. In mijn ooghoek zag ik Liam weglopen met zijn gsm tegen zijn oor. 'Maar het is echt waar! Voel dan!' zei ik. Ook zij leek te twijfelen, net zoals Liam had gedaan, laar legde toch haar hand tegen haar nek. Ik hoorde hoe haar adem stokte. Ze sloeg haar hand voor haar mond en kreeg toen tranen in haar ogen. Ik sloeg een arm om haar heen en leidde haar naar een stoel zodat ze even kon kalmeren.

Een kleine tien minuutjes later hoorde ik de sirene van een ambulance. Mannen in een gele jas kwamen de kerk binnen met een brancard. Liam had iedereen ingelicht, zodat niemand in paniek zou slaan als er een ambulance zou komen. Ze werd de kerk buitengedragen en de ambulancier zei dat er twee mensen mee naar het ziekenhuis mochten. Natuurlijk zou ik graag meegaan, maar ik liet haar ouders meegaan. Ik was tenslotte geen familie. Ik gaf nog snel mijn nummer aan Stephanie haar vader, zodat hij me meteen kon bellen als ze iets meer wisten. Het enige wat ik nu kan doen is wachten en hopen op goed nieuws.