Hoofdstuk 30

***Jack's pov***

Twee weken geleden heb ik Charlotte en Jamie aan elkaar voorgesteld en als ik heel eerlijk moet zijn is niets nog hetzelfde. Jamie hebben we sindsdien niet meer gezien of gehoord. Ik kan niet meer op dezelfde manier naar Charlotte kijken. Het lijkt zelfs alsof Charlotte probeert om elk moment van de dag bij mij te zijn. Ze heeft een angstige blik in haar ogen en als ik er iets over vraag wuift ze het weg. Ik ken haar angst, ze hoopt dat ik niets weet over haar verleden met Jamie. Om na te gaan of ze verandert is of niet, heb ik een idee. En dat idee uitvoeren is nou net wat er op mijn planning voor vandaag staat.

Charlotte en ik zijn een film aan het kijken. Ik vind hem best stom, het is echt zo een meisjesfilm. Je weet wel, het type film waar het onbekende meisje op de populaire jongen valt. Niets voor mij. "Schat, weet je nog dat ik je twee weken geleden voorstelde aan mijn beste vriendin?" vraag ik haar als de film gedaan is. "Bedoel je Jamie?" vraagt ze gespannen. "Ja, ik vroeg me af hoe jullie elkaar kennen. Dat verhaal heb ik geloof ik nooit gehoord." antwoord ik. "Oh, we kennen elkaar van school. Niets bijzonders." antwoordt ze luchtig. "waren jullie vriendinnen?" vraag ik ijverig door. "Nee, niet echt. We kenden elkaar wel, maar zeiden nooit iets tegen elkaar. Ik hoorde bij de populaire, zij bij de nerds." legt ze uit. Populair en onafscheidelijk, ze was mijn beste vriendin, populair en onafscheidelijk, ze was mijn beste vriendin, populair en onafscheidelijk, ze wa... gaat er de hele tijd door mijn hoofd tot... "Liefje? Alles goed?" Verward schud ik mijn hoofd. "Dus jullie zijn nooit beste vriendinnen geweest?" vraag ik voor de zekerheid alvorens mijn besluit te trekken. "Nooit geweest." als ik heel eerlijk ben, dan had ik haar bijna gelooft. Maar ze heeft één probleem, er is geen oprechtheid te bespeuren in haar stem of in haar ogen. Haar ogen staan koud, haar stem klinkt alsof ze dit wel duizend keer voor de spiegel geoefend heeft. "You van leave this place right now." probeer ik kalm uit te brengen. "Maar liefje..." begint ze te protesteren. "Ik weet dat je liegt dus doe geen moeite. Je weet de weg." reageer ik kalmer dan ik verwachtte. "Ik wou niet liegen, maar ik kon niet anders... Ik wist dat ze tussen ons zou komen dus loog ik." legt ze uit. "Ik hoef het niet te weten, tegen je vriend lieg je niet! Now, leave!" roep ik boos en wijs naar de deur. "oh, maar ik ben heus niet de enige die liegt! Ik weet dat je hoe langer hoe minder van me hield! Jouw hart ligt bij iemand anders en het is niet Lily! Wat denk je? Ik ben niet blind hoor! Je loopt haar achterna als ze half hysterisch wegloopt, je schudt teleurgesteld je hoofd als je naar je gsm kijkt en er geen nieuws is van Jamie! Geef gewoon toe dat je haar wil!" verdedigt ze haarzelf. "Jamie is een goede vriendin en ik zal je nooit vergeven dat je haar liet vallen toen ze je het hardste nodig had!" roep ik kwaad en loop naar boven. Het kan me niet schelen hoelang ze daar nog beneden zit, zolang ze mij maar gerust laat. Ik kan niet verliefd zijn op Jamie, dat kan en mag niet.