If you believe - 15

Ik word door geroep en muziek wakker gemaakt. Ik wrijf in mijn ogen en probeer ze open te doen. Ik zie allemaal bomen en een vijvertje. Ik geraak even in paniek, maar al snel besef ik dat ik gewoon in het park in slaap ben gevallen. De luide stemmen die me hebben wakker gemaakt, komen van een groep hangjongeren. Ik kijk geïrriteerd hun kant uit. 1 van de jongens is me al aan het aanstaren. Wanneer ik in zijn ogen kijk, kijkt hij snel weg. Ik leg mijn hoofd terug op de bank. Iets later voel ik dat er iemand op de bank komt zitten. Ik trek mijn benen een beetje in zodat die persoon meer plaats heeft. "Heb je hier in het park geslapen of wat?" Ik kijk op om te zien wie het is. Het is de jongen die me al een tijdje aan het aanstaren was. "Blijkbaar", antwoord ik kort. "Sorry dat ik het vraag hoor." Hij klinkt geschrokken en bezorgd tegelijkertijd. Ik zet me helemaal recht naast hem. Ik moet door mijn reactie aan gisteren denken. Er komen tranen in mijn ogen. Hij kijkt me bezorgd aan. "Wat scheelt er?" "Oh niets, gister is mijn dag een beetje slecht geëindigd. Daarom dat ik hier zit." Hij weet niet wat hij erop moet zeggen en kijkt voor zich uit. "Waarom kom je eigenlijk bij mij? Je bent hier toch met je vrienden?" "Zeg dan gewoon meteen dat je wilt dat ik wegga." Hij wilt zich rechtzetten, maar ik hou hem tegen. Zijn vrienden kijken nu allemaal naar ons. Ik kijk terug naar ieder van hen. "Dat heb ik niet gezegd en ik wil dat niet. De jongen van gister was gewoon op mij afgestapt, omdat zijn vriend mijn beste vriendin wilt. Ik wil dat niet bij iedereen voorhebben, snap je?" " En dus daarom ben je van hem weggelopen? Wat als hij je dan écht leuk vindt?" "Dat is dan pech voor hem..." "...En voor jou", vult hij me moeiteloos aan. Ik kijk naar hem en lach eens. Ergens heeft hij misschien wel gelijk. Hij kijkt terug en ook zijn mond verandert in een mooie lach. Iemand van zijn vrienden richt zich tot ons. "Hé playboy! We moeten gaan!" Ik kijk geschrokken naar hem bij het woord playboy. "Dat is gewoon een bijnaam hoor", stelt hij me gerust. Maar ik moet echt gaan. Misschien tot een volgende keer?" "Oh, oké. Ik wil je graag nog eens zien. En bedankt om eens te praten. Ik had het nodig." "Dat is met alle plezier gedaan hoor. Daag." "Dada", zeg ik met een lichte lach. En weg is hij. Mijn ochtend heb ik al overleefd door de onbekende persoon. Ik weet zijn naam niet eens. Mijn maag begint te grommen. Ik heb echt een vreselijk grote honger. Ik heb nog wat geld in mijn zakken waarmee ik wel een ontbijtje kan kopen. Voor ik vertrek kijk ik nog eens naar mijn gsm: 2 nieuwe berichtjes. Ik wil ze lezen voor ik vertrek, maar mijn buik protesteert. Dus zet ik me recht en ga op zoek naar het dichtstbijzijnde winkeltje of eethuis voor mijn ontbijt.

Goed nieuws, ik ben door de auditie ik zit nu bij de dynamic dancers! Maar dat wil ook zeggen dat ik meer moet gaan dansen en minder tijd heb om te posten xxxx