O26

‘Kiss’
Is het enige wat er op het briefje staat. Louis kijkt me vragend aan. Snel vouw ik het briefje weer op en zeg: “Niets, gewoon iets tussen Katie en mij.” Ik voel een lichte blos op mijn wangen. Louis fronst even, haalt zijn schouders op en begint te lopen. “Misschien komen we hem wel weer tegen. Als we maar goed genoeg om ons heen kijken.” Zegt hij. Ik haal mijn schouders op. “Misschien wel, ja.” Zeg ik vaagjes. Hoe kan ik dit nou zo moeilijk vinden? Vroeger heb ik redelijk vaak een jongen zomaar gezoend als Katie, ik en wat vrienden Truth or Dare speelden. Misschien omdat… Vind ik Louis leuk? Ik kijk naar de jongen die voor me loopt. Hij heeft een vrolijke looppas, alsof hij elk moment kan gaan huppelen. Ik glimlach even bij de gedachte aan Louis die door een bos huppelt. Als een schattig klein hertje. Plotseling stopt hij en kijkt om. “Je mag ook wel naast me komen lopen hoor?” zegt hij. Ik lach even en loop wat sneller. Opgelaten lopen we nu naast elkaar. “Je zal het zeker wel missen?” begin ik een gesprek. “Wat?” antwoordt Louis. “Het zingen. Het optreden, samen zijn met je beste vrienden enzo.” Louis is even stil. “Ja… Ik mis het inderdaad, maar jij maakt al een hoop goed.” Ik voel alweer dat ik een rood hoofd krijg. Ik kan toch niet na één dag opeens verliefd zijn op de jongen die ik eerst nog als gewoon een vriend zag? De eerste dagen haatte ik hem zelfs. Ik schud even mijn hoofd. Volgens Katie’s brief was Louis ‘hopeloos verliefd’ op me. Ik dacht er toen niet zo over na. Zou ze gelijk hebben?
Ik ben er vrijwel zeker van dat Katie’s briefje de volgende opdracht is. Maar dat is toch niet de bedoeling van dit programma? Ze hebben Louis en mij toch niet in dit bos gedumpt zodat we elkaar af kunnen lebberen. Ze deden het zodat we zouden merken dat niet alles wat we hebben normaal is. En dat heb ik me wel gerealiseerd. Louis was bijna dood geweest en dat was echt verschrikkelijk. Kun je nagaan hoe mensen het hebben waarvan een dierbare is overleden. Of mensen die niet zomaar alles krijgen wat ze willen. Mensen die moeten vechten voor een klein beetje eten. Mensen die leven in landen waar oorlog is. Er zijn zoveel mensen die niet gelukkig zijn. Ik realiseer me plotseling hoeveel geluk ik in mijn leven heb en zonder dat ik het merk lopen er tranen over mijn wangen. Louis kijkt me geschrokken aan en slaat zijn armen om me heen. “Wat is er toch?” vraagt hij bezorgd. Ik veeg mijn tranen weg en zeg: “Ik denk dat ik heb begrepen waarom ze dit programma hebben gemaakt.” Louis blijft even stil, maar heeft zijn armen nog steeds om me heen. Langzaam maak ik me los en zeg: “Sorry… Het gebeurde gewoon zo opeens.” Louis glimlacht, maar zegt niets. Waarschijnlijk omdat hij gewoon niet weet wat hij moet zeggen. Ik geniet van zijn armen om me heen. “Maddie…” zegt Louis plots. Ik kijk hem vragend aan. Hij slikt even en zegt dan. “Ik hou van je.”