Zesenveertig

Er klonk een klop op mijn deur. “Sam? Mag ik binnenkomen?” vroeg Liam. Ik gaf geen antwoord en bleef strak naar het plafond staren. De deur ging open en Liam kwam naar binnen. Ik negeerde hem totaal, ook toen hij naast me op mijn bed kwam kruipen.
“Harry bedoelde het niet zo,” fluisterde hij. Hij streek een lok van mijn haar achter mijn oor. Ik reageerde nog steeds niet.
“Je kent Harry, hij doet soms dingen zonder er bij na te denken.”
Ik slikte, maar zei nog steeds niets.
“En het was niet live,” voegde Liam er zacht aan toe. Dit keer keek ik wel op.
“Niet?” vroeg ik schor. Ik probeerde onhoorbaar mijn keel te schrapen.
Liam schudde zijn hoofd. “Het staat opgeslagen op de camera, maar het is nog niet op internet geweest.”
“Dus… Dus niemand heeft me horen zingen?”
Liam trok een wenkbrauw op. “Is dat waar je je zorgen over maakt?” vroeg hij verbaasd. “Ik dacht om onze kus!”
Ik bloosde. “Dat ook. Maar wel minder.”
Liam sloeg zijn armen om me heen en ik nestelde me tegen zijn borstkas. “Weet je, Sam,” zei Liam toen langzaam.
“Uhoh,” mompelde ik.
“Wat is er?” vroeg Liam verward.
“Altijd als je die toon aanslaat komt er iets serieus waar ik waarschijnlijk niet blij mee ben,” vertelde ik. Liam grinnikte.
“Dat zou kunnen kloppen. Ik denk namelijk dat we onze fans uiteindelijk een keer zullen moeten vertellen dat wij iets hebben, denk je niet?”
Ik wendde mijn gezicht van hem af. “Misschien…” zei ik zacht. Ik voelde er eerlijk gezegd niets voor. Het was niet dat ik me schaamde voor Liam of zo –dat is in normale omstandigheden de logische reden om een relatie niet bekend te willen maken -, maar ik was gewoon bang voor de fans. Natuurlijk wist ik dat de fans over het algemeen heel lief en alles waren, maar ze meenden ook allemaal dat de jongens van hen en hen alleen waren. En daar kon ik niet goed tegen. Zoals ik al eerder aan Liam had verteld, was ik bang om gebroken te worden. De kans dat ik gebroken zou worden door de hatende fans, was aardig groot. Dus was de beslissing voor mij niet moeilijk te nemen: ik zou niets vertellen over mijn relatie met Liam. Maar nu bleek dat Liam het wel wilde vertellen, veranderde dat de situatie behoorlijk. Ik wilde dat Liam gelukkig was, en ik wist dat hij het haatte om te liegen.
“Het hoeft niet nu meteen, maar ooit zullen we er toch openlijk voor uit moeten komen. Ik wil gewoon openlijk met je door het park willen lopen, of naar een kermis gaan, zonder dat er meteen paparazzi op ons dak komt die hun eigen conclusies gaan trekken. Ik weet dat dat nog niet is gebeurd, maar de kans is groot dat het niet lang meer zal duren. Nu zijn die conclusies die de paparazzi zullen trekken waarschijnlijk hetzelfde als de waarheid,” gaf Liam toe, “maar ik, en de fans ook, heb liever dat we het zelf vertellen. Jij niet?” Hij keek me aan en ik knikte even. Liam drukte zijn lippen even op mijn haar.
“Maar hoe wil je dat doen, dan?” mompelde ik.
Liam haalde zijn schouders op. “Een interview, of zo? Het liefst wil ik het van de daken schreeuwen, maar ik denk niet dat dat gaat werken,” grinnikte hij.
“Zeker weten?” Er verscheen een grijns op mijn gezicht.
“Ja, hoezo?” Zijn wenkbrauw ging omhoog.
“Zomaar,” zei ik. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hoofd op zijn borst. “Waar zijn de lads?”
“Die zijn nog beneden. Niall was dolblij met jouw gitaar, het is een goeie.”
Ik glimlachte. “Weet ik. Hij is van mijn vader geweest.”
“Echt? Dan had je vader een goede smaak.”
“In gitaren wel, ja,” mompelde ik binnensmonds, maar Liam hoorde het toch.