Vijfenveertig

“Kennen jullie Under Pressure?” vroeg ik aan Liam, Zayn en Niall. Die knikten.
“Harry draait best veel Queen,” legde Zayn uit. Ik glimlachte.
“Mooi, dan mogen jullie de tweede stem doen. Niall, wil jij het gitaar-stuk doen? De elektrische gitaar staat daar in de hoek.”
“Ik kan geen elektrische gitaar,” stamelde Niall blozend. Ik haalde mijn schouders op.
“Dat is het leuke,” zei ik. “Dit is een speciale. Hij werkt hetzelfde als een akoestische, maar het geluid is anders. Je vind de bladmuziek er naast, want dit is het laatste lied die ik daar op gespeeld heb.”
“Ik wist niet dat je zoveel Queen kenden,” zei Liam terwijl Niall naar de elektrische gitaar liep.
“Ik vind het niet erg, hoor,” merkte Harry op. Louis lachte.
“Ik heb een periode gehad dat Queen de enige muziek was die ik luisterde,” verklaarde ik. “Ik ken ook veel Michael Jackson.”
Zayn grijnsde. “Je hebt een goede smaak.”
Ik lachte. “Klaar, Niall?”
Hij knikte instemmend, en we begonnen te spelen. Ik moest toegeven dat het goed klonk, zo met zijn allen. Louis en Harry hadden enorm plezier in hun gedans en af en toe werd onze muziek dan ook onderbroken door hun gelach.
Na het lied lagen we allemaal slap door het vreemde gedrag van Louis en Harry. Louis was inmiddels bovenop Harry gesprongen, die met zijn handen onder Louis’ kont om hem te ondersteunen door de kamer wankelde.
En toen ontdekte ik de camera. Ongelovig keek ik er naar, en liep er toen naar toe.
“Jongens, wat is dit?” vroeg ik. Ik pakte de camera en hield het omhoog.
“Oh, die heb ik daar neer gezet,” zei Harry. Hij liet Louis los, die lachend op de grond viel. Harry liep naar me toe en pakte de camera.
“Ik heb ons gefilmd, voor ons videodagboek,” vertelde hij.
“W-wat?” vroeg ik ontsteld. Ik begon rood te worden, maar niet van schaamte. “Hoe kun je dat doen!” viel ik tegen hem uit. “Ik ken jullie verdorie nauwelijks, en dan krijgen jullie fans nu al te weten wie ik ben? Ik heb gezongen op die video, Harry! Gezongen! Dat durfde ik niet eens tegenover jullie, en dan komt het doodleuk op internet! Je wordt bedankt, Styles!”
Woedend rende ik weg, met mijn handen voor mijn ogen. Ik wist niet precies waar ik heen ging, maar toen ik mijn ogen opendeed zag ik dat ik in mijn kamer was. Waar anders, dacht ik sarcastisch.
Ik wierp mezelf op mijn bed en staarde naar het plafond. Hoe kon Harry dat doen? Ze hadden mij gefilmd, wie weet hoe lang al. Misschien stond de kus met Liam er ook wel op. Dan zouden de fans weten dat wij wat hadden. Was ik daar klaar voor? Wilde ik dat? Zodra ik de woorden in mijn hoofd had uitgesproken wist ik het antwoord al: nee. Nee, dat wilde ik niet. We hadden nog maar net een relatie, en bovendien was ik bang voor de haat die ik zeker zou krijgen.
Maar op zich vond ik dat niet eens het ergste. Het ergste vond ik dat mijn gezang er ook op stond. K was gister al bang om voor Liam te zingen, en vandaag had ik doodsangsten uitgestaan voor de jongens. Ik had nog nooit voor iemand gezongen, behalve voor mijn moeder toen ik heel klein was. Niemand kon toen beoordelen of ik goed zong of niet, omdat mijn stem nou eenmaal te kinderlijk daarvoor was. En nu hoorde opeens heel internet me zingen. Ik haatte Harry. Nee, ik haatte hem niet. Harry was niet iemand die je kon haten. Maar ik had nu wel een hekel aan hem.