Eenenveertig

Na nog een uur of twee –die overigens heel gezellig waren, ik ga niet in op de details- ging de bel opnieuw. Zuchtend stond ik op.
“Tjeez,is het vandaag Stoor-Sam-Als-Ze-Het-Gezellig-Heeft-Met-Haar-Wereldberoemde-Vriendje-Dag of zo?”
Liam grijnsde. “Ben ik dat vergeten te vertellen dan?”
Ik rolde met mijn ogen en liep naar de deur. “Hey lads,” zei ik verbaasd.
“Hoi Sam. Is Liam hier?” vroeg Niall. Ik knikte en liet ze binnen.
“Hoi,” zei Liam even verbaasd als ik was toen de jongens binnen kwamen lopen.
“Je bent de studiosessie van vandaag vergeten,” zei Zayn. Liam werd bleek.
“Studiosessie?” vroeg hij onzeker.
“Inderdaad, studiosessie. S-T-U-D-”
“Je hoeft het niet te spellen, Zayn,” onderbrak Liam hem. Harry grinnikte.
“In elk geval, dat moet je maandag inhalen,” vertelde Louis. Hij plofte op de bank en Harry ging op zijn schoot zitten.
“Voor deze keer dan, Harry,” zei Louis zuchtend. Harry grinnikte. Niall ging op een stoel zitten en Zayn bleef tegen de deurpost geleund staan.
“Leuke nacht gehad?” informeerde hij. Ik werd rood. Waarom had iedereen zo’n ziek hoofd dat ze meteen overal het foute in zagen?
“Ja,” zei ik dan ook. “Het was zo geweldig! Echt, alles was zwart en stil en slapend, echt super! Jammer genoeg heb ik er niet veel van meegemaakt, want ik sliep vanaf het moment dat ik mijn bed in kroop tot vanmorgen vroeg, toen ik ging ontbijten.”
Iedereen lachte, behalve Zayn die beteuterd keek. Mijn gezicht had inmiddels alweer zijn normale kleur aangenomen.
“Zijn jullie verkouden geworden van gister?” vroeg Harry toen bezorgd. Liam schudde zijn hoofd.
“Nee, we zijn op tijd terug gegaan. Trouwens, Sam hier wil jullie iets laten horen,” zei hij snel, voor ik hem kon onderbreken.
“Wat dan?” vroeg ik nieuwsgierig.
“De muziekkamer.”
In plaats van rood worden trok het bloed in mijn gezicht weg. “Wat?” Ik probeerde er voor te zorgen dat er geen angst in mijn stem lag, maar kon het niet helpen dat het toch een beetje doorschemerde.
“Kom op, je was geweldig gister!” probeerde hij me over te halen. Ik schudde mijn hoofd.
“Nee, ik was heel slecht,” zei ik, in de hoop dat de jongens niet ook zouden vragen om het te horen. Tevergeefs.
“Muziekkamer?” vroeg Louis. Je zag in zijn ogen dat hij het wilde zien.
Ik zuchtte. “Goed dan. Maar ik laat alleen de kamer zien, ik speel niks!”
Ik ging ze voor naar de muziekkamer en ging naast de deur staan zodat ze naar binnen konden lopen.
“Je hebt een gitaar!” riep Niall enthousiast. Hij rende er naar toe en haalde het uit zijn houder. Ik grinnikte.
“Wat een prachtige piano,” zei Zayn. Hij streek even met zijn hand over de witte lak.
“Dank je,” zei ik oprecht. “Ik heb hem zelf uitgekozen.”
“Speel je?” vroeg Louis. Ik knikte.
“Laat eens wat horen,” zei Niall, die zachtjes de snaren bespeelde van de gitaar.
Ik schudde mijn hoofd. “Nee.”
“Waarom niet?” vroeg Harry met een pruillip.
“Daarom niet.”
“Alsjeblieft?” mengde Liam zich er nu ook in. Ik schudde mijn hoofd. Liam liep naar me toen en trok me in zijn armen.
“Echt niet?”
“Nee.”
Hij drukte een kus op mijn haar. “Nog steeds niet?”
“Nee.”
Hij verplaatste zijn lippen naar mijn voorhoofd. “En nu?”
Ik schudde opnieuw mijn hoofd. “Nee.”
“En nu?” Hij gaf me een kus op het uiteinde van mijn wenkbrauw.
“Liam,” zuchtte ik, “nee!”
Ik moest toegeven dat het moeilijker werd om nee te zeggen toen hij mijn wangen kuste, maar ik deed het toch.
“Nee,” zei ik. Hij kuste mijn mondhoek.
“Echt niet?”
Ik slikte. “Nee.” Het kwam er onzekerder uit dan mijn bedoeling was, en bljkbaar hoorde Liam dat ook. Hij glimlachte triomfantelijk, maar juichte niet te vroeg.
Een kusje op mijn lippen. “Echt, echt niet?”
De jongens keken zowel gefascineerd als walgend toe. Best een grappige combinatie als je er over nadacht, maar ik was teveel afgeleid om dat te doen. “Nee.” Mijn adem kwam met horten en stoten, waar ik me aan ergerde.
Liam zuchtte en drukte zijn lippen deze keer definitief op de mijne, om ze de komende tijd niet meer los te laten. Pas toen een van de jongens subtiel kuchte liet hij me los. Hij keek me diep in de ogen. “En nu?”
Ik staarde terug. Uiteindelijk zuchtte ik en gaf toe. “Je bent irritant,” liet ik hem weten, om daarna naar de gitaar te lopen.