33.

Zayn POV

De begrafenis was heel mooi en de hele tijd had ik mij nog sterk kunnen houden. Ik zat op de derde rij met de jongens. De moeder van Stephanie had ook gevraagd of ik iets wilde voorbrengen in de kerk, maar ik had dat aanbod beleefd afgeslagen. Niall en Harry daarentegen wilden wel graag iets doen. Niall ging vooraan in de kerk op een krukje zitten met zijn gitaar en sloeg de eerste akkoorden aan. Al snel begon Harry te zingen. Het liedje ‘I’ll see you again’ van Westlife klonk door de hele kerk. Tranen welden op in mijn ogen, maar ik hield ze tegen. Niall had het iets moeilijker en liet enkele tranen over zijn wangen stromen terwijl hij gitaar aan het spelen was. Na het liedje mochten we haar allemaal nog eens gaan groeten. De kist was open, maar ze hadden haar een lang kleed aangedaan dat al haar wonden bedekten. Ze zag er zo vredig uit, zo lief. Het leek net alsof ze sliep. Toen onze rij mocht opstaan om haar te gaan groeten, bleef ik zitten. Liam legde een hand op mijn schouder en keek mij vragend aan. ‘Ik ga zo meteen,’ fluisterde ik. Hij knikte en ging verder. De mensen bleven toestromen. Ik zag hoe ze een voor een hun hand op haar handen legde. Sommige fluisterde haar nog iets toe, een afscheidwoordje.

De rij werd korter en korter en ik besloot om ook maar aan te schuiven. Ik wist nog niet zeker of ik het zou kunnen. Dit was zo definitief. Ik zag hoe ik steeds dichterbij de kist kwam. Zenuwen gierden door heel mijn lichaam. Ik had dit nog nooit gedaan en vond het ook maar akelig. Nog drie mensen, nog twee, nog een… Nu was ik aan de beurt. Ik was de laatste van de rij, dus ik deed geen moeite om mij te haasten. Ik bleef even naar haar kijken. Ik wist niet echt wat ik nu nog tegen haar wilde zeggen. Ik legde mijn hand op haar handen. Ik bekeek haar nog even goed. Een haarlok hing een beetje naast haar oor. Ik stopte de lok achter haar oor en streelde met mijn hand over haar nek. Ik volgde haar haren tot achter haar nek, en daar voelde ik iets vreemd. Dit klopt niet…