O mani padme hum

Er waren eens een koning en een koningin.
Ze hadden een dochter.
Geadopteerd, want de koning kon geen kinderen krijgen.
Alleen zijn vrouw wist het.
De koning schaamde zich.
Een koningmoest toch kindren krijgen.
Gelukkig stelde zijn vrouw hem gerust.
'André, rustig niemand hoeft het te weten.'had ze gezegd.
En daarom hadden ze een dochter geadopteerd.
In het geheim.
Ze waren dolgelukkig.
Koningin Violet vond 'haar kind' zo mooi dat ze moest weten wie de moeder was.
Niet meteen, want dan zou zij het kind misschien terug eisen en wat moesten ze dan tegen het volk zeggen?
De waarheid?
Zo gingen er jaren en jaren voorbij.
Lotus, want zo heet de prinses, was zonde problemen opgegroeid en was al 15 jaar.
Niemand had nog iets over haar echte moeder gezegd.
Maar er bestaat meer dan woorden.
De koningin kon er soms nachten over liggen te piekeren.
Ze wou 'haar kind'niet kwijt raken, maar diep in haar hart wist ze dat de vrouw er van moest weten.
Lotus' vader kon soms ook niet slapen, niet omdat hij ook lag te piekeren, nee hij lag wakker omdat zijn vrouw lag te piekeren.
En telkens als hij vroeg waarom kreeg hij vaak onozele antwoorden.
Maar omdat de koning zijn vrouw kede wist hij waar ze over piekerden.
Zo kwam hij er op een avond op en zei tegen zijn vrouw dat dit net langr zo kon duren.
'ze moet het weten' zei hij fors.
Goed ze de moeder.
Maar eerst slapen.
Die ncht kon je een spelt horen vallen