Foto bij Hoofdstuk 10: Ambrosius

Het bloed dat van haar vingers droop, deerde de Vrouwe niet.

Met de kalmte van een voldaan roofdier stapte ze weer in het rijtuig, wat een bergzijde beklom.

Hoog boven het dal waar de stad nu dood en verlaten bijlag, stond een kasteel. Het kasteel van Ambrosius. De onsterfelijke Ambrosius.

Lang al had de Vrouwe haar oude geliefde niet gezien.
Hun liefde was onmogelijk geweest zolang ze zijn karakter niet aankon.

Hij was een sterke, bescheiden man. Zowel elegant als speels. Knap en wijs.

Zenuwachtig werd de Vrouwe als ze aan zijn jonge gezicht dacht. Het gezicht van een jongeling, hoewel Ambrosius al zeker honderden jaren oud was.

Verlangend keek de Vrouwe door het raam, en slaakte een kreetje toen het kasteel uit de mist opdoemde.

Het was nog even grotesk, adembenemend en prachtig als ze zich herinnerde.

Ze betrad het Huis van de Verhevene: Ambrosius de Eeuwige.

Reageer (6)

  • OrbofDoom

    wat schrijf jij geweldig mooi <3

    1 decennium geleden
  • Marrewin

    De zwakke plek ;P

    1 decennium geleden
  • Medusa

    oehww,, hexxi sexxi ^^
    -ssoowriejj (A)-
    snell verder schatz! <3
    x
    M|M

    1 decennium geleden
  • carminia

    OOH
    verder

    1 decennium geleden
  • StDamian

    De eeuwige Ambrosius, de naam is mooi bedacht. Het is dat ik niet zo goed meer weet wat het betekende.

    Erg mooi, een onberijkbare liefde.

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen