037 Elvyne de Elementa

Ik ging naar mijn kamer, waar Aine op me zat te wachten. 'Wat is er?' mompelde ik. 'Waarom doe jij al de hele tijd zo... Afgezaagd, vermoeid. Alsof het een zware last is dat wij er zijn.'
'Dat is helemaal niet zo.' roep ik verontwaardigd uit. 'Zo lijkt het wel.'
'Maar, wat is er?' vroeg ik nogmaals. 'Fay is een beetje depri.'
'Wat heb ik daarmee te maken?'
'We moeten haar opvrolijken.'
'Dat hoeft niet, ze is bij Timon, ik zag hem naar de stal lopen.'
'Oh.'
'Is er nog iets?' zuchtte ik. 'Waarom sluit je ons buiten?'
'Huh?'
'Je praat niet met ons, je vermijd ons.'
'Mag ik ook even alleen zijn? Ik heb geen zin in vragen. Denk je dat ik het er niet moeilijk mee heb. Al dat geheimzinnige, mysterieuze gedoe?' Ik haalde even adem. 'Ik weet niet wat, maar Mister Magic verbergd iets voor ons.'
'Deed je daarom zo raar tijdens het eten, laatst?'
'Ja. Maar jullie moeten niet zo aan zijn kop zeuren ja. Hij zei al: 'Jullie komen het binnekort te weten.' Dus wees blij dat hij het tenminste wilt uitleggen.' Ik zei dit op een bozige toon. Toen ik klaar was sprongen de tranen in Aine's ogen en ik werd wat milder. 'Ik ben ook benieuwd, of bang. Ik weet niet wat hij van ons verwacht. Sorry dat ik zo boos sprak.' De eerste traan rolde over Aine's wang en ik trok haar in een omhelzing. 'Het komt goed' suste ik haar. 'Alles komt goed.'