064

Sarahjeanne Wilder

Liam is nu al een paar dagen wakker en het gaat steeds beter met hem. Persoonlijk heb ik hem nog niet gesproken. Karen belt elke dag om te zeggen hoe het gaat. Vandaag heeft ze nog niet gebeld en ik besluit om Liam zelf te bellen. Ik pak de telefoon en loop naar onze slaapkamer. Ik deel nog steeds een kamer met Liam en daar hebben we allebei totaal geen problemen mee. Ik toets Liam’s nummer in en wacht tot de telefoon over gaat.
‘Harry hier!’ klinkt een vrolijke stem door de speaker.
‘Hi, met Sarah. Ik dacht dat dit Liam’s telefoon was?’ Vraag ik hem.
‘Ja is het ook, maar ik heb hem ingepikt omdat hij geen mobiel bij zich mag hebben in het ziekenhuis.’ Antwoord Harry nog steeds vrolijk.
‘Oh dus dan mag ik hem ook niet spreken?’ Mijn stem klinkt beteuterd en ik baal als een stekker.
‘Ik zeg hem wel dat je gebeld hebt en dan belt hij wel terug met de ziekenhuis telefoon.’
‘Oké! Liam weet mijn nummer wel uit zijn hoofd dus je hoeft alleen maar door te geven dat Sarah gebeld heeft.’ Mijn humeur is ineens weer helemaal omgeslagen en is weer vrolijk.
‘Is goed, ik zal het zo doorgeven aangezien we zo naar het ziekenhuis gaan.’ Zegt Harry.
‘Mooi, bye!’ Neem ik afscheid van hem, nadat Harry ook gedag heeft gezegd, hang ik op en loop naar beneden. De rest van de dag zit ik op de bank een beetje tv te kijken, maar veel bijzondere programma’s zijn er niet op. Ruth en Nicola zijn vandaag allebei werken, dus dat betekent dat ik het huis voor me alleen heb. Normaal zou ik dat heerlijk vinden, maar vandaag verveel ik me dood. Waarschijnlijk omdat Liam altijd bij me is en ik eigenlijk nooit alleen ben. Als het bijna vijf uur is, gaat de telefoon over. Zo snel als ik kan vis ik mijn mobiel uit mijn zak en in mijn haast laat ik hem nog bijna vallen ook. Opgewonden neem ik op en duw het apparaat tegen mijn gehoorschelp.
‘Sarah hier!’ In mijn stem is duidelijk te horen dat ik vrolijk en opgewonden ben. Ik hoor de andere persoon zachtjes lachen aan de andere kant van de lijn.
‘Hi! Harry zei dat je gebeld had op mijn mobiel.’ Voor het eerst sinds dagen hoor ik Liam’s stem weer en ik heb het gevoel alsof mijn binnenste in brand staat van de opgewondenheid.
‘Ja, klopt! Ik wilde weten hoe het met je is. Karen vertelt wel hoe het gaat en zo, maar ik wil het toch uit jouw mond horen komen.’
‘Wat wil je allemaal weten?’ Vraagt Liam me dan. Even moet ik nadenken, maar heb het antwoord al gauw gevonden.
‘Ik wil alles weten, wat er gebeurd is nadat je hier uit Wolverhampton vertrok.’ Intussen heb ik plaats genomen op de bank en hang bijna aan de telefoon om Liam’s stem optimaal te kunnen horen. Enthousiast begint Liam te vertellen. Van het begin tot aan het eind. Het lijkt wel alsof er jaren verstreken zijn, in plaats van dagen. Zoveel heeft Liam me te vertellen. We kletsen wel bijna anderhalf uur lang. Tot Liam het gesprek afkapt.
‘Ik moet gaan, de dokters willen nog een paar tests doen en ik moet nog eten. Ik bel je morgen, beloofd!’ Liam stopt ons gesprek.
‘Oké succes en eet smakelijk. Hopelijk heb je een beetje goed voedsel in het ziekenhuis.’ Een zachte grinnik verlaat mijn mond en ik hoor ook Liam zachtjes lachen.
‘Het eten is helemaal niet zo heel erg, sommige dingen zijn zelfs best lekker! Ik moet nu echt gaan, er staat een boze zuster naast mijn bed en zo te zien heeft ze niet erg veel geduld vanavond. Love you! Bye!’ Liam neemt afscheid. Snel zeg ik ook nog gedag en besluit om ook maar eens mijn avond eten voor te bereiden. Het is inmiddels al bijna zeven uur en ik realiseer me dat ik honger heb als een paard. Ik maak een heerlijke omelet en eet hem gezamenlijk met mijn favoriete tv programma op.