32.
Dit is het voorlaatste drama stukje!
Na het volgende gaat er iets speciaals gebeuren (:
Ennnnn ik ga nu vertrekken naar de orthodont, ze gaan mijn blokjes eraf doen yeay : D
Hope you like it
Zayn POV
De volgende dag waren de jongens, Rose, ik en Stephanie's familie de begrafenis aan het regelen. We wilden dit allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik had niets gezegd tegen haar ouders dat het mijn fout was dat ze voor die vrachtwagen gesprongen was, maar iedere keer als haar ouders een traan lieten, brak er een stukje van mijn hart af. Ik had zelf geen kinderen, maar het was wel altijd mijn droom om kinderen te krijgen. En om dan te horen te krijgen dat je kind dood is, is een van de ergste dingen die je kan horen.
Tijdens het kiezen van liedjes en tekstjes werd het me even te veel. Ik rende met betraande ogen de kamer uit. Dit keer was het niet Liam die me achterna kwam, maar de moeder van Stephanie. Ik zat op de grond. Ze kwam naast me zitten en zei niets. Het was stil. Het enige wat te horen was, was het zachte gesnik dat uit mijn mond kwam. 'Weet je,' begon ze, 'Stephanie was altijd al een vrolijke meid. De laatste tijd ging het iets slechter, maar over het algemeen was ze iemand die elke dag zingend door het leven ging.' 'Kon ze mooi zingen?' vroeg ik dan maar. Ze knikte. Een traan gleed weer over haar wang. 'Ze zong fantastisch, maar ze wilde niet meedoen aan talentenshows. Ze vond het maar opgefokte boel.' Ze glimlachte zwakjes bij de herinneringen. 'Het had niet mogen zijn,' zei ze nog zachtjes. Zo zacht, dat ik het amper kon verstaan. We zaten nog even zwijgend naast elkaar. 'Zullen we teruggaan?' stelde ze voor toen we allebei weer wat kalmer waren. Ik knikte en stond op. Net voor ik de deur bijna uit was, zei ze nog iets: 'Zayn, bedankt dat je mee wilt helpen met de begrafenis.' Ik glimlachte zwakjes. Als ik er niet was, hoefde ik die begrafenis helemaal niet te regelen...
Die nacht had ik helemaal niets geslapen. Ik zag er dan ook uit als een zombie. Ik friste me wat op en deed toen een zwart pak aan. Zonder iets te eten verliet ik mijn appartement. We hadden bij Harry en Louis afgesproken, zodat we samen konden gaan. Toen ik aankwam, stond iedereen er al. Liam legde zijn hand op mijn schouder en gaf me een bemoedigend knikje. In de auto was een ongemakkelijke stilte. Iedereen was bang om iets verkeerd te zeggen. Ik keek uit het raam. Het landschap vloog aan mij voorbij. Ik kon het nog steeds niet geloven: ik was op weg naar Stephanie's begrafenis...
Reageer (1)
Oeh, snel verder x
1 decennium geleden