Zevenendertig

Een beetje ongemakkelijk schoof ik heen en weer. Normaal kleedde ik me om in mijn kamer, maar nu was Liam er.
“Ik ga even naar badkamer,” meldde ik als oplossing. Liam knikte en ging op mijn bed zitten, nog steeds gefascineerd om zich heen kijkend. Ik wist wat hij deed; toen ik hier net woonde kon ik elke dag iets nieuws ontdekken in de schilderingen. De kunstenaar was er echt heel lang mee bezig geweest.
Ik pakte mijn pyjama van mijn bed en liep door de badkamerdeur. Zodra ik de deur sloot ademde ik luidruchtig uit en liet me tegen de muur zakken. Ik moest even alles op een rijtje krijgen.
Ten eerste: Liam had me gekust. Ik vond het niet erg. Ik had hem zelfs terug gekust. Ten tweede: we zijn nu een stel. We hebben gevoelens voor elkaar. Hij voor mij en ik voor hem. Ten derde: hij was hier. Nu. ’s Avonds. En zou pas morgen weggaan. Wat betekende dat hij hier bleef slapen, in mijn bed.
Het klopte allemaal. Ik vond punt een en twee absoluut geweldig. Punt drie ook, maar ik was er gewoon zo onzeker over…
Ik zuchtte en ging weer staan. Snel kleedde ik me om en poetste mijn tanden. Liam moest niet te lang wachten, want dan zou hij er misschien iets van denken.
Ik ging weer terug naar de slaapkamer, waar ik Liam al onder de dekens vond. Ik glimlachte toen ik hem daar zo zag liggen. Het was bezig met zijn telefoon, en had mij totaal niet gezien. Hij keek zo schattig als hij geconcentreerd bezig was.
“Boe,” zei ik zacht. Liam keek op en er verscheen een immens grote glimlach op zijn gezicht. Ik grinnikte en liep naar de andere kant van het bed. Ik tilde de deken op en kroop er onder. Normaal krulde ik me altijd op, met de dekens tot mijn nek opgetrokken, maar ik was er nu te gespannen voor. Ik lag stijf op mijn rug en staarde naar het plafond. Ik had geen idee wat ik moest doen.
“Sam,” hoorde ik Liam zeggen. Ik maakte een vragend geluidje omdat ik mijn stem niet vertrouwde. Maar zelfs bij het geluidje haperde ik even. “Kalmeer.” Ik draaide mijn hoofd naar hem toe. Hij glimlachte lief naar me. Het viel me op dat hij me heel vaak vertelde rustig te worden.
Ik probeerde mijn spieren te ontspannen, maar het lukte niet echt.
“Wat is er, Sam?” vroeg Liam.
“Niets,” piepte ik. Ik schraapte mijn keel. “Ik bedoel, niets.”
Liam grinnikte en kroop naar me toe. “Ik merk het.” Hij sloeg zijn armen om me heen. Om de een of andere bizarre reden onstpande ik meteen. Hij hield me vast en ik was ‘bang’ voor hem, dus zou ik dan niet juist meer gespannen moeten zijn? Niet dat ik dat wilde. Ik was gewoon logisch aan het nadenken.
Ik legde mijn hoofd op zijn borst. “Sorry,” fluisterde ik. Ik voelde Liam’s borst op en neer gaan, waarschijnlijk lachte hij geluidloos.
“Waarom zeg je dat toch steeds?”
“Omdat…”, ik dacht even na, “jij me steeds moet kalmeren.”
Liam grinnikte weer. “Dat maakt toch niets uit?”
Ik schudde mijn hoofd. “Sorry, ik legde het verkeerd uit. Ik bedoel, dat jij me steeds kalmeert en ik dan niet eens vertel wat er aan de hand is. En ik weet dat je brandt van verlangen om dat te weten,” voegde ik er aan toe toen ik de blik in zijn ogen zag.
Liam’s mondhoeken trokken omhoog. “Ga je het me vertellen dan?”
Ik staarde even voor me uit. “Nou,” zei ik langzaam, “het was niet mijn bedoeling toen ik dat net zei.”
Liam’s mondhoeken vielen weer omlaag, hoewel hij probeerde me niet te laten zien hoe teleurgesteld was.
“Maar,” zei ik toen ik zijn gezicht zag, “vooruit dan maar.” Ik slikte even. “Ik…” begon ik haperend. Ik wreef even over mijn voorhoofd. “Ik ben gewoon bang,” gooide ik er toen maar uit.
Liam trok een wenkbrauw op. “Bang? Waarvoor?”
“Voor jou,” bekende ik. Liam trok een beledigd gezicht. Natuurlijk wist hij dat ik niet echt bang voor hem was, als in doodsbang, maar het was uiteraard niet leuk als je te horen kreeg dat iemand bang voor je is. “Niet specifiek voor jou,” legde ik uit, “maar… Nee, ik denk eigenlijk dat ik het weer verkeerd heb uitgelegd. Ik maak mezelf bang. Ik ben gewoon heel onzeker omdat ik dit alles niet gewend ben, en… Nou ja, je ligt hier bij mij in bed. Kun je je voorstellen dat ik een beetje,” ik kuchtte even sarcastisch, “bang ben voor jouw verwachtingen?”
Liam keek me even beteuterd aan. Opeens begon hij ontzettend te lachen. Ik grijnsde een beetje als een boer met kiespijn. Waarom lachte hij?
Zijn hele lichaam schudde tijdens het lachen. Een hele tijd bleef hij lachen, maar uiteindelijk kwam hij een beetje bedaren.
“Sorry Sam,” grinnikte hij. “Het was niet mijn bedoeling om te lachen. Je was heel serieus en ik begrijp je –als ik het zo mag noemen- probleem. Het punt is, je hoeft daar echt niet bang voor te zijn. Ik heb geen verwachtingen. Ik laat alles gewoon een beetje op zijn beloop. Bovendien hebben we pas kort een relatie –een uur of vier, om precies te zijn- dus echt, wees gerust.”
Ik zuchtte opgelucht. “Sorry,” zei ik nogmaals. Nog steeds met een glimlachje om zijn lippen schudde Liam zijn hoofd en drukte een kus op de zijkant van mijn hoofd.
“Je bent best grappig af en toe.”
“En bedankt,” zei ik sarcastisch. Liam grinnikte. Ik ontspande mijn spieren en nestelde me dichter tegen Liam aan. Met een tevreden zucht sloot ik mijn ogen. Liam legde zijn armen om me heen en wreef over mijn zij.
“Je bent geweldig,” fluisterde hij, maar ik hoorde het al niet meer. Ik sliep.