Zesendertig

Het was inmiddels tien uur in de avond, en ik was moe. Liam had een Disney film opgezet, maar tijdens de film voelde ik hoe ik langzaam wegzakte. Af en toe schrok ik wakker om dan te merken dat ik met mijn hoofd op Liam’s schouder lag, maar aangezien hij niet klaagde liet ik hem daar liggen, om vervolgens weer weg te doezelen.
“Sam,” fluisterde Liam. Versuft opende ik mijn ogen.
“Wadizzer?” mompelde ik. Liam grinnikte om mijn slaperige stem.
“Het is al laat, misschien moet ik maar naar huis gaan. Ik wil je niet langer wakker houden.”
“Nee…” kreunde ik. Ik ging een beetje overeind zitten en wreef in mijn ogen. “Ik ben wakker!”
Er vormde zich opnieuw een glimlach om zijn gezicht. “Weet ik toch,” suste hij.
Ik gaapte. Liam keek me geamuseerd aan. Ik ergerde me af en toe echt aan mijn lichaam.
“Ik wil niet dat je weggaat,” klaagde ik. Ik gaapte weer.
“Dan blijf ik toch hier?”
“Meen je dat?” vroeg ik. Het was zo vreemd opeens, dat ik een vriendje had en alles.
“Natuurlijk, waarom zou ik daar een grapje over maken?” Hij trok een wenkbrauw op.
Ik schokschouderde. “Weet ik niet, ik ben geen jongen.”
Liam grijnsde. “Gelukkig niet.” Hij gaf me nog een kus.
Ik grijnsde. “Nou, als je wilt mag je blijven slapen.”
“Ik zei toch net dat ik dat wilde, idioot,” zei hij lachend. Van anderen had ik het niet geaccepteerd, maar als Liam me ‘idioot’ of ‘gek’ noemde, voelde ik me geweldig.
Ik gaapte nog een keer en stond op. “Ik zal je mijn kamer laten zien.”
Liam volgde me de trap op. Om eerlijk te zijn was ik bloednerveus. Zou hij mijn kamer mooi vinden? Vond hij het echt niet erg om hier te slapen? Wat zouden de lads er van denken? Maar bovenal: wat waren Liam’s verwachtingen?
Ik opende mijn slaapkamerdeur. “Kom binnen.”
Liam liep de kamer binnen en zijn mond viel voor de zoveelste keer vandaag open. “Wauw,” bracht hij uit, “in een woord ‘wauw’.”
Ik glimlachte en volgde zijn blik. Mijn plafond was hemelsblauw geverfd, en er lag een groen tapijt op de grond. Mijn moeder had een professionele schilder ingehuurd, die het plafond en de muren beschilderde, waardoor het echt leek alsof ik buiten was. Al mijn meubels waren aangepast aan het thema. Zo was mijn tweepersoonsbed laag en zag het eruit alsof het van varens was gemaakt, en mijn deken en kussen waren bosgroen. Mijn kledingkast was van donker hout, en de stoel in de hoek juist van licht hout. Op de deur naar de badkamer had de schilder een weiland met een wit huis in de verte gemaakt.
Alles met elkaar zag het er kinderlijk, maar stiekem toch volwassen uit. En niet alleen daarom paste het bij me. Ik hield van het bos, van de natuur. Als ik wilde kon ik er uren zijn zonder me te vervelen. Daarom voelde ik me zo fijn in deze kamer. Er was geen bos in de buurt van ons huis, dus trok ik me in feite altijd terug in mijn kamer.
“Heb jij dit geschilderd?” vroeg Liam. Ik schudde mijn hoofd.
“Nee, ik ben niet zo getalenteerd. Mijn moeder huurde een kunstenaar in.”
“Het is prachtig,” zei hij. “Het past bij je.”
Ik glimlachte. “Dank je.”