Vijfendertig

“Dat was echt geweldig!” slijmde Liam. Ik trok een wenkbrauw op. De spaghetti was klef en het vlees net niet gaar genoeg.
“Niet liegen,” grinnikte ik.
Liam keek schuldig. “Sorry.”
“Zal ik maar pizza bestellen?” stelde ik voor.
“Dat hoeft niet,” zei hij, “ik heb genoeg gehad.”
Ik zuchtte opgelucht. Hij was niet onder de indruk van mijn kookkunsten –of mijn gebrek daar aan-, maar hij boorde het ook niet de grond in.
Ik liep weer naar de keuken en kwam terug met twee bakjes chocolademousse. “Lus je dit?” Ik hield een van de bakjes omhoog.
Er verscheen een grote grijns op zijn gezicht. “Nee,” zei hij met pretlichtjes in zijn ogen.
“Niet? Hm, dan moet ik ze maar opeten,” zei ik. Ik draaide me weer om naar de keuken.
“He, ik maakte een grapje!” riep hij me haastig achterna. Ik lachte.
“Weet ik toch,” grijnsde ik. Ik gooide hem zijn bakje toe. “Ik pak even lepels.”
“Geen lepels.”
Even keek ik hem verbaasd aan, maar toen herinnerde ik het me weer. “Een lepel en een vork,” verbeterde ik mezelf. Ik liep naar het aanrecht en haalde het bestek uit de lade.
Even later zaten we op de bank. Liam zat me de hele tijd grinnikend hapjes chocolademousse te voeren, die ik maar al te graag accepteren. Net als zo ongeveer alle meisjes was ik dol op chocolade.
Uiteindelijk vond ik het mijn beurt. Ik pakte mijn lepel en stak het naar hem uit. Hij staarde er even naar, en ik begon weer onzeker te worden.
“Geen lepels,” herinnerde hij me. Ik werd rood. Hoe kon ik dat zo snel vergeten? Liam grijnsde toen hij mijn gezicht zag. Ik probeerde mezelf te herstellen, maar maakte het alleen maar erger.
“Is ook zo,” zei ik. “Mijn vriendje is Lepelloze Liam.”
Eerder was ik van plan om te lachen om mijn rijmende grap, maar toen besefte ik wat ik had gezegd. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Verdorie, waarom had ik dat gezegd?
“Sorry!” begon ik meteen te stamelen. “Het was eruit voor ik het wist! Ik bedoel, we hebben niets en jij bent mijn vriendje niet en nou ja dat we gezoend hebben zegt opzich niets toch en waarom zei ik dat? Ik begrijp niet-”
“Sam!” onderbrak Liam me lachend. Ik sloot mijn mond en keek hem angstig aan. “Zou je mijn vriendin willen zijn?” vroeg hij, opeens serieus.
Ik keek hem even ongelovig aan. Zodra ik me besefte hoe stom dat er uit gezien moest hebben, kuchte ik even en keek hem met een normaal gezicht aan. “Ja.”
Liam grinnikte om mijn reactie. Hij ging op handen en knieen op de bank zitten en kroop naar me toe. Met zijn handen aan weerszijden van mijn benen boog hij naar voren. “Mooi zo,” fluisterde hij. Toen raakten onze lippen elkaar.