004/ Sophia Monroe Moore

De bel ging en we wandelde naar de kantine ik pakte een bordje en een dienblad net zoals Layla. We namen alle twee een lekker broodje gezond en liepen naar buiten. We kozen een tafeltje afgelegen van de andere tafeltjes en gingen zitten. “So tell me what are you going to do now?” Vroeg ze berzorgd.

Ik keek nadenkend rond toen mijn ogen de zijne ontmoeten. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Maar die verdween al snel door de stem van Marcey. “Who are you laughing to?” Ik keek haar geschrokken aan. “Sean” zijn naam kwam langzaam en moeilijk over mijn lippen heen gerold. Ze draaide zich in een ruk om. “Sean?” zei ze geschokt. Ik stond op en liep meteen naar de wc’s.
Ik gooide water in m’n gezicht en keek in de spiegel diep in mijn ogen. Gedachtes zweefde door mijn hoofd. Waarom lachte ik? Wat doet hij hier? Ik mag toch wel lachen zeker? Na alles wat gebeurt is ..
Ik voelde een arm op mijn schouder. Marcey -“Are you okay hun?” Ik knikte “Well.. yeah let's go to class.”
Het laatste lesuur ging maar niet voorbij het leek wel een eeuwigheid te duren. We hadden studie uurtje want onze leerkracht was afwezig. Studeren ? daar stond mijn hoofd nu echt niet naar, ik keek naar buiten. Het was nog steeds een prachtige dag. En vanuit dit lokaal kon je in de verte de mooie blauwe oceaan zien. Ik zuchtte diep.
Toen ging eindelijk de bel ik snelde naar buiten duwde alles in mijn kluisje en zocht mijn weg in de drukke gang naar het kluisje van Marcey.
Ze stond geërgerd bij haar kluisje. Ik hoorde haar vloeken tot op het einde van de gang. “marcey?” zei ik zachtjes. “What?!” zei ze brutaal. Ik keek haar vragend aan. “Ow.. i’m sorry i didn’t mean to..” Ik onderbrak haar en zei “ it’s okay hun! Whats wrong?” “I can’t find my IPhone..” Ik lachte en wees naar haar hand. “Omg, i’m so stupid” zei ze lachend.
We liepen samen naar de bushalte en wachtte op de bus die over 5min zou moeten aankomen.