Hoofdstuk 30

Eenmaal in de leerlingen kamer, vertel ik wat er precies gebeurt is en luistert iedereen aandachtig. Als ik uit verteld ben, staart iedereen me even aan en barst daarna in lachen uit. Ik trek en scheve grijns, omdat professor Sneeps belediging niet zo goed viel bij mijzelf. Ik luister een tijdje naar Fred en George, die een plan proberen te bedenken hoe ze Sneep zonder straf kunnen vervloeken. Zwijgend luister ik, maar het dringt niet echt tot me door. Ik hoor vaag dingen van; hem uit de kast lokken, zomaar vervloeken zonder dat ie het door heeft, of een stinkbom in zijn kantoor gooien. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd op mijn knieën. ‘Hier’, zegt Hermelien. Ze geeft me mijn tas, met daarin mijn spullen die ik bij toverdranken heb laten liggen. ‘Dankjewel’, fluister ik. Ik pak de tas aan en sluip naar boven, om ze weg te leggen. ‘Ga je nou weg van je eigen feest’? Hoor ik George roepen. Ik draai me om en kijk hem aan. ‘Lucinda Perkamentus’, streng kijkt George me aan. ‘Niemand verlaat dit feest, vooral niet als het haar eigen feest is’. Verbaast kijk ik hem aan. ‘Ik wilde alleen mijn spullen weg leggen’. ‘Voor deze ene keer dan’, zegt hij. Ik trek een mijn mondhoeken omhoog, waarna ik zo snel als ik kan de trap op spurt. Boven gooi ik mijn spullen in mijn hutkoffer. Ik rilde even en gooide daarna mijn hutkoffer leeg, opzoek naar mijn favoriete groene vest. Als ik hem gevonden heb, doe ik alles weer netjes in mijn hutkoffer en loop naar beneden. Eenmaal beneden zie ik, dat iedereen langzaam naar de slaapzalen vertrekt. Langzaam trek ik mijn capuchon over mijn hoofd heen, omdat ik het koud heb. Ik plof naast Fred en George op de bank, die bij het haardvuur staat. ‘Ik heb een idee’! Schreeuwt Fred. ‘En als hij een idee heeft, zijn we dan opgelucht of bezorgt’? Vraagt Hermelien, die Fred na kijkt terwijl hij naar de jongensslaapzaal sprint. ‘Meestal zijn we bezorgt hé Ron’, zegt George die Ron een harde klap tegen zijn schouder geeft, waardoor hij bijna in het haardvuur kukelt. Nog geen paar minuten later, komt Fred terug met een soort van eiachtig dingetje. Verbaast staar ik naar het eiachtige ding, dat Fred in zijn neus probeert te bijten. ‘Doen, durf of de waarheid’, zegt Fred triomfantelijk alsof hij net een spreuk heeft bedacht, die nog niet bestond. ‘En waarvoor is dat ding dan, die jouw neus probeerde af te bijten’? Vroeg Hermelien , terwijl ze het ding met grote ogen aan kijkt. ‘Als je iets niet doet, of je verteld de waarheid niet’, zegt Fred. ‘Wordt hij rood en probeert hij je tenen er af te bijten’, vult George hem aan. ‘Waarom wilde hij je neus dan’, vraag ik. Vragend kijk ik naar het ding, dat zich nu richt op de tenen van Ron. ‘Tja, dat weet ik ook niet hoor’, zegt Fred. Onschuldig kijkt hij me aan. Ik kuch hard en hou daarna mijn mond. ‘Wie doet ermee’? Vraagt Fred. Iedereen springt op en gaat in een kring bij het haardvuur zitten. Ik twijfel, of dit nou wel zo’n goed idee is. Ik word toch gelokt, door het knetterde haardvuur en omdat Ron me aan mijn been van de bank af probeert te trekken. ‘Goed dan’, zeg ik. ‘Maar dan wil ik wel bij het haardvuur zitten, ik heb het koud dat wil je niet weten’. Er wordt een beetje verschoven en even later zit ik recht voor het haardvuur. Zelfs met de warmte van het vuur zit ik nog steeds te trillen, zo koud heb ik het nog nooit gehad. ‘Gaat het wel’? Vraagt Fred. Ik knik. ‘Heb het koud’, mompel ik. ‘Hier’, zegt Fred die mij zijn trui aan raakt. Dankbaar pak ik hem en trek hem over mijn hoofd. Ik draai me naar hem om, om naar hem te kunnen glimlachen. Van verbazing, zakt mijn mond open. ‘Fred, je draagt nu zelf geen shirt meer’, zeg ik en ik sta al op het punt de warme trui weer terug te geven. ‘Weet ik’, is het enige wat hij zegt.