The Present

De volgende ochtend werd ik brutaal uit mijn slaap gehaald door de vreselijke muziek van Tom. Blijkbaar waren mam en Gordon weg en had Tom dus van die gelegenheid gebruik gemaakt om de volume wat hoger te zetten.
'Tom! Ik sliep!'
'Nu niet meer. Die Sean kwam je toch halen om 10 uur? Het is al 9 uur,' zei hij.
'Zeg dat eerder!'
Ik sprong uit bed en liep naar de deur. Jammer genoeg stond ik in de verkeerde richting en was ik tegen Tom op gelopen. Ik wreef over de pijnlijke plek op mijn hoofd. Tom pakte mijn schouders vast en draaide me om. Hij lachte me deze keer niet uit, wat ik lief van hem vond. Hij wist waarschijnlijk ook dat het niet gemakkelijk voor me was. Ik stak mijn handen voor me uit en vond op die manier de weg naar de badkamer. Daar douchte ik me snel, droogde me af en schudde mijn haar wat door elkaar. Daarna ging ik terug naar de kamer en zei Tom dat hij al gepaste kleren om het bed voor me had gelegd. Ik wist dat zijn smaak niet altijd de beste was maar ik wist ook dat ik hem kon vertrouwen. Hij zou hier geen gebruik van maken om me belachelijk te maken. Plots hoorde ik de bel gaan en riep mam dat ik moest komen.
'Naar welke winkel ga je eigenlijk? Waarom mag ik je niet brengen?' vroeg Tom zielig.
'Je hebt een date met je vriendin, dus ga naar haar toe. Ik ben oud genoeg om te weten wat ik doe,' zei ik geruststellend.
'Dat weet ik maar ik vertrouw die Sean niet. Je kan het niet weten maar hij zou ook een slechte persoon kunnen zijn,' zei hij bezorgd.
'Dan sla ik gewoon om me heen, dan zal ik hem vast wel raken,' grinnikte ik.
Tom mompelde nog wat dingen maar ik lette er niet meer op. Ik stapte voorzichtig naar beneden terwijl ik met mijn handen tegen de muur steunde. Ik zette mijn voet aarzelend op de grond en controleerde of dat dit de laatste trede was. Daarna ging ik naar de deur en nam afscheid van mam.
'Wees voorzichtig, jongen,' zei ze bezorgd.
Sean begroette me en nam al direct mijn hand vast. Gelukkig dat Tom dit niet zag, anders ging hij kwaad worden, ook al stelde het niets voor.
'Hoe gaat het?' vroeg Sean.
'Goed, met jou?'
'Ook goed. Ik vroeg me al af wat ik vandaag kon doen, want ik verveelde me'
'Hopelijk ben ik wat leuk anders ga je je nog steeds vervelen,' lachte ik.
'Je lijkt me een interessante persoon dus dat zal wel goed komen'
'Hoe zie je er eigenlijk uit?' vroeg ik.
'Maakt dat uit?'
'Nee, ik vroeg het me enkel af'
'Voorzichtig, de weg is kapot'
Hij trok me dichter tegen zich aan en verhinderde dat ik struikelde. Mijn hart begon wild te slaan. De warme hand die me mee trok maakte me verward. Het voelde anders aan als bij Tom en ik wist niet of dat ik dit goed moest vinden. Na een tijdje kwamen we aan bij de winkel die ik wilde bezoeken. Het was de eerste keer dat ik hier kwam sinds ik blind was geworden, wat het raar maakte. Vroeger vond ik deze winkel mooi omdat hij altijd versierd was met lichtjes en andere decoratieve dingen. Nu was het enkel nog maar zwart, wat me droevig maakte.
'Wat zoek je hier? Ik kan me niet voorstellen dat die winkel in jou smaak valt,' lachte Sean.
'Ik zoek een geschenk voor Tom.
'Tom?'
'Mijn tweeling. Hij houdt ervan en kan nooit kiezen als hij hier is. Ik wilde hem iets geven omdat hij me altijd steunt, zelf nu dat ik blind ben. Ik heb hem gekwetst met mijn woorden terwijl hij dat niet verdiend. Ik wil dat hij weet wat hij voor me betekend'
'En wat wilde je juist? Had je iets in gedachten?'
'Iets met rood erin. Misschien ook blauw. Het probleem is, dat ik niets zie. Ik kan dus niks nemen en zeggen dat het mooi is. Ik weet dat je Tom niet kent, maar zou jij iets willen uitzoeken dat je mooi lijkt?' vroeg ik.
'Natuurlijk,' zei hij lief.
Hij had mijn hand nog steeds vast. Ik wist dat de eigenaar van de winkel ons waarschijnlijk raar aankeek maar die dacht natuurlijk niet verder na over een reden. Mensen konden soms zo oppervlakkig en simpel zijn.
'Deze,' zei Sean.
'Zeker? Je maakt geen grapje, niet?' vroeg ik onzeker.
'Nee, deze is echt mooi'
We gingen naar de kassa en ik betaalde ervoor.
'Kijk niet zo raar! Nog nooit een blinde gezien?' zei Sean plots kwaad.
'Oh, sorry,' zei de man.
Ik voelde me gekwetst. Ik wist dat ik er niet meer als een normale persoon uit zag maar daardoor had ik toch niet aan waarde verloren? Of was ik nu al als buitenbeentje van de mensheid? Onzeker stak ik Tom's geschenk in een zakje en gaf dan een kneepje in Sean's hand. Dat zag hij als teken om terug weg te gaan.
'Heeft hij je gekwetst?' vroeg hij bezorgd.
'Ik weet dat ik niet meer normaal ben. Als jij er niet bij was, dan had ik dit niet eens zelf kunnen kopen. Ik wil niet dat iedereen me aankijkt alsof ik een rare persoon ben. Ik weet dat ik anders ben maar ik wil niet anders zijn,' zei ik droevig.
Sean zei niets maar wreef troostend over mijn schouder. Hij zette me thuis af en ging weer weg. Met nog steeds het droevige gevoel in me, ging ik voorzichtig de trap op en ging naar onze kamer. Zoals verwacht, was Tom al terug van zijn date.
'Waarom was je zo lang weg? Ik heb je gebeld maar je nam niet op! Ik maakte me zorgen! Waarom ben je altijd zo onverantwoordelijk! Je zei dat je om 15 uur terug zou zijn maar het is al 19 uur!' schreeuwde hij plots.
Ik schrok me rot en wist even niet wat ik moest zeggen.
'Ik snap niet wat er in je hoofd om gaat! Je moet eens leren om aan andere mensen te denken! Je bent dan wel blind maar je bent niet de enige die het moeilijk heeft! Ik maakte me zorgen! Je had dood kunnen zijn en ik wist het niet!'
Ik keek nerveus naar de richting van de schreeuwende woorden en voelde hoe mijn tranen begonnen te komen.
'Nu niet zielig gaan doen! Mam was ook ongerust! De wereld draait niet om jou alleen, Bill!'
Geschrokken begon ik te huilen. Ik liet mijn zakje en de rest van mijn geld vallen en rende de kamer uit. Ik viel bijna af de trap maar gelukkig kwam ik zonder wonden beneden aan. Ik negeerde mam en rende naar buiten.